Jeroen van Vliet Trio zoekt een beetje wat ze willen CONCERTRECENSIE. ‘t Schuttershof Middelburg, Jeroen van Vliet Trio, 16 april 2008
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
Vorig jaar gaf pianist Jeroen van Vliet in 't Schuttershof in Middelburg met Gatecrash, de band rond trompettist Eric Vloeimans, een indrukwekkend optreden. Afgelopen woensdag speelde Van Vliet opnieuw in ’t Schuttershof maar nu met zijn eigen trio.
Trio Jeroen van Vliet, Frans van der Hoeven en Pascal Vermeer in 't Schuttershof in Middelburg
In Gatecrash speelt Van Vliet veelal op een Fender Rhodes elektrische piano. Een batterij effectapparatuur kleurt het geluid van de Rhodes nog eens extra in. Met zijn trio concentreert Jeroen van Vliet zich juist op de akoestische piano. Wel gebruikt hij een laptop om soundscapes af te spelen net als op de onlangs verschenen CD The Poet & Other Tales. “Het voegt iets extra's toe. Ik becommentarieer er als het ware de gespeelde muziek mee", zegt Van Vliet.
Natuurlijk speelde het huidige trio in Middelburg veel nummers van The Poet & Other Tales. Van Vliet begon echter met Front gevolgd door Anthem. “Ik weet nog niet waar we mee door gaan, laten we eens zien”, meldde hij en hield het aldus verrassend, ook voor medemuzikanten Pascal Vermeer op drums en contrabassist Frans van der Hoeven.
Dat benadrukte hij nogmaals na Piccolo David: “we doen vanavond spannend want we hebben geen vaste volgorde. We zoeken een beetje wat we willen”. De ritmesectie moest daarom op haar hoede zijn en werd aangespoord om een creatieve invulling te geven aan de invallen van Van Vliet. Dat lukte prima, hetgeen Pascal Vermeer een bijna permanente glimlach ontlokte.
De titel van het recente album The Poet & Other Tales geeft een goede indicatie van de muzikale richting van het trio. Voor Van Vliet is muziek een abstract medium waar hij een muzikaal verhaal of karakterschets mee maakt. "Ik voel me eigenlijk verwant aan de impressionistische schilders. Zij schetsen ook een bepaalde sfeer”.
Jeroen van Vliet doet alles wat nodig is om zo’n sfeer te schetsen. Natuurlijk is hij een begenadigd pianist die het hele register van de vleugel benut maar daarnaast tokkelt hij waar nodig op de snaren, klopt op de klankkast en maakt gebruik van die soundscapes, die hij met één hand op de piano spelend, start op de laptop.
Daarnaast liet Van Vliet zich van zijn meest expressionistische kant zien. Als je Mystery voor het eerst hoort in een live context lijkt het verwantschap te hebben met free-jazz en een op het eerste gehoor eenvoudig thema in The known onderwerpt hij aan nieuwe invalshoeken waardoor het een andere invulling krijgt dan op het album.
Net als op het recente album hield Van Vliet de boog gespannen. Het was steeds wachten waar hij naar toe ging maar uiteindelijk kwam er steeds een mooie oplossing.
© Jazzenzo 2010