Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Mark Murphy hoeft zich niet meer te bewijzen

CONCERTRECENSIE. Mark Murphy & Rob van Bavel Trio, Bimhuis, 1 september 2008
beeld: Ger Koelemij
door: Erik Werkman

Het probleem van levende legendes is dat ze vaak meer dood dan levend zijn. In geval van het optreden van Mark Murphy afgelopen maandag in het Bimhuis was dit echter gelukkig allesbehalve het geval.


Vocalist Mark Murphy trad op met het trio van pianist Rob van Bavel met Clemens van der Feen op bas

Met zijn inmiddels 76 jaar trad de levende vocale jazzlegende én geboren hipster Mark Murphy voor het eerst op in het Bimhuis. Ondanks het feit dat hij er zo op het eerste gezicht uitziet als een kruising tussen een clochard en een vogelverschrikker bleek al snel na aanvang van het concert dat achter deze vermomming nog steeds de oude Mark Murphy schuil ging, voorzien van een nog verrassend zuivere stem. Na het goed krijgen van de soundmix tijdens het openingsnummer - zijn vocale versie van Freddie Hubbard’s “(On The) Red Clay”, waarin het trio even kon warm draaien – kreeg hij het verrassend gemêleerde publiek direct volledig in zijn ban met de relatief onbekende ballad “Being Green”. Allesbehalve een groentje zijnde wist hij met zijn volstrekt unieke frasering perfect de ironie en de verwondering van de liedtekst tot uitdrukking te brengen.

Vanaf dat moment was het een aaneenschakeling van hoogtepunten, variërend van klassieke ballads uit de Great American Songbook, zoals “Body and Soul”, “It Never Entered My Mind” en “Too Late Now”, tot meer uptempo nummers als Horace Silver’s “Señor Blues” en Cole Porter’s “Get Out Of Town” en het van een aanstekelijk latin-arrangement voorziene “All Of You”. Qua gekozen repertoire geen spectaculaire songkeuzes derhalve. De uitvoering ervan verdiende echter wel degelijk het predikaat “spectaculair” en leek op sommige momenten een ware masterclass vocal jazz. Zo werd het bijkans stuk gezongen “I’ve Got You Under My Skin (wederom van Cole Porter) tot een waar kunststukje verheven door het in tergend langzaam tempo op te bouwen vanuit een staccato basmotief.

Waar op plaat zijn frasering en karakteristieke uithalen soms wat kunstmatig overkomen, was live een volstrekt authentieke performer te horen en te zien die niets meer hoeft te bewijzen en zich hierdoor een vrijwel onaantastbare status heeft verworven. Als bonus leidde hij de nummers op eveneens volstrekt eigen wijze in door de nodige met humor doorspekte anecdotes.

Duidelijk zichtbaar tijdens het meer dan twee uur durende concert was het pure plezier dat hij beleefde aan het optreden met het superb begeleidende Rob van Bavel Trio, met Clemens van der Feen op contrabas en Chris Strik op drums. Met name in duet met de soms enigszins schuchter ogende vedette Rob van Bavel was de ontroering in de zaal voelbaar, terwijl de enigszins ruw ogende Chris “Buckshot” Strik zich een voorbeeldig dynamisch begeleider toonde door zowel ingetogen als expressief spel naar behoefte van de muziek af te wisselen. Mark Murphy gaf zijn begeleiders terecht alle eer tijdens en aan het eind van dit memorabele optreden.


© Jazzenzo 2010