Esperanza Spalding overtuigend in vol Bimhuis CONCERTRECENSIE. Esperanza Spalding, Bimhuis Amsterdam, 15 september 2008
beeld: Thomas Huisman
door: Tim Sprangers
Esperanza Spalding is een jonge jazzvocaliste en bassiste. Ze was al eens te gast in de door miljoenen Amerikanen bekeken talkshow van David Letterman. Ze wordt als een nieuwe jazzrevelatie gebracht met een geheel eigen sound en buitensporig talent. Esperenza Spalding lijkt de zoveelste Diana Krall of Norah Jones te zijn met een ‘unieke’ visie op jazz. In dit geval echter, lijkt er werkelijk een grootheid te zijn opgestaan.
Esperanza Spalding in een uitverkocht Bimhuis
Wat meteen opvalt aan de biografie van de slechts 24-jarige Spalding is dat namen als Joe Lovano en Pat Metheny vermeld staan. Invloeden haalt de contrabassiste uit werk van Paul Chambers en Ron Carter. De Amerikaanse, met ook Spaanse en Portugese teksten, is een begaafd muzikant. Ze bespeelt haar contrabas zonder schroom, luchtig en voornamelijk vol overtuiging. Zonder bladpapier leidt ze gehele composities, hoort perfect haar muzikanten aan, speelt pianolijnen synchroon mee of weet zich er juist heerlijk doorheen te wroeten. Het is zeker niet al te moeilijke muziek, maar dit is ook niet haar intentie. Spalding combineert pop, soul, funk en latin, maar neemt jazz als uitgangspunt. Een overtuigend soulnummer in een vijfkwartsmaat uitvoeren; het is slechts een voorbeeld.
Haar stembereik is indrukwekkend, terwijl ze nimmer een noemenswaardige zangles volgde. Ze weet een rauwe soulstem te combineren met hoge expressieve musicaluithalen. Haar veelvuldig gebruikte scatkwaliteiten vormen een instrument op zich. Teksten zijn toegankelijk, maar zeer krachtig in melodielijnen en klanken. Het, naar eigen zeggen, enige popnummer, waarmee ze de wereld wil gaan veroveren, staat als een huis: een sterke compositie die spannend blijft, gecombineerd met een herkenbaar refrein. Het is exact wat Spalding probeert te bereiken: muziek moet blijven hangen.
De band bestaat uit Leo Genovese (piano, fender rhodes), Otis Brown (drums) en Ricardo Vogt (gitaar). De soul en hiphop die Brown vrijwel constant uit zijn drumstel haalde, was opvallend gezien zijn samenwerking met pure jazzmuzikant Joe Lovano. Genovese en Vogt speelden voornamelijk dienend. Solo’s waren niet al te lang en indrukwekkend, maar zeer zeker degelijk en vermakelijk. Leuk ook was special guest Tineke Postma, die voornamelijk op haar sopraansaxofoon een onderhoudend duet had met Spalding.
Grootste kracht van Esperanza Spalding is haar persoonlijkheid. Ze staat zelfverzekerd op het podium en lijkt al tientallen jaren ervaring te hebben. Haar inleidende verhaaltjes vertelt ze assertief en nonchalant. Haar bewegingen zijn sierlijk. Ze is zelfs een tikkeltje arrogant. Het is een houding waarmee ze het al lang vantevoren uitverkochte Bimhuis platwalste. Paradiso zal haar volgende station zijn.
© Jazzenzo 2010