Musici van Halifax zetten degelijke swingmachine neer CONCERTRECENSIE. Rommy Halifax en band & Piet Noordijk. Jazz In The Greenhouse, Den Helder, 27 september
beeld: Jan Albert Vroegop
door: Cees van den Berg
Met een beetje kromme rug, zoals je dat zoveel ziet bij mannen van zijn leeftijd, zit hij op een halfhoge barkruk aan de zijkant van het podium. Gestoken in een mooi pak met pochet en zwarte lakschoenen. Als hij hoort dat hij bijna aan de beurt is staat hij langzaam op en doet een stap naar de microfoon. Hij zet de altsax aan zijn mond en begint te blazen. Hard, krachtig, soepel en strak. Zijn tonen stuiteren door het kassencomplex en bereiken makkelijk de achterste regionen. Zelfs de mensen die buiten staan te roken. Piet Noordijk, 76 jaar. Gaat en wil nog lang niet met pensioen.
Crooner Rommy Halifax trad op in Den Helder met special guest Piet Noordijk.
Hoeft ook niet. Want met gemak weet hij zijn sound nog uit zijn sax te krijgen. Typische bebop-licks, typische Piet Noordijk-licks. Maar als al het materiaal uit het American Songbook komt en je nergens echt de ruimte krijgt staat zelfs een Piet Noordijk soms met z’n rug tegen de muur. Dan maakt hij zijn solo af zoals het hoort, neemt plaats op zijn barkruk aan de zijkant van het podium en wacht af wanneer hij weer een seintje krijgt voor de volgende.
‘It’s Witchcraft’, ‘I’ve Got You Under My Skin’, ‘I Get A Kick Out Of You’, ‘They Can’t Take That Away From Me’. Crooner Rommy Halifax, idolaat van Frank Sinatra, “croont” zich een weg door het uitgekauwde Sinatrarepertoire. En helaas, aan eigen interpretaties doet Halifax niet. Hij heeft een plezierige en vaste stem en is een echte pleaser. Hij wil entertainen. Hij leidt zijn publiek en zijn band met groteske armgebaren en hoofdknikjes want hij is tenslotte de baas.
Ook de lengtes van de solo’s worden door Halifax bepaald. En die moeten kort. Zeer kort. Als een echte frontman gaat hij de door hem persoonlijk aangewezen solist visueel uit de weg. Hij geeft hem letterlijk alle ruimte door van het podium te stappen. Maar daar uit het licht kan je als entertainer niets beginnen dus springt hij weer het podium op, roemt de naam van deze geweldige solist en zet hem weer als begeleider aan het werk. Sorry, was dat een solo? Als leider van de band moet je weten wat de mogelijkheden van je band zijn. Deze dik je nog eens aan en benut je ten volste.
Manoeuvreren
De band staat erbij en kijkt ernaar. Erik van der Luijt op piano, Vincent Koning op gitaar, Frans van Geest op contrabas en Gijs Dijkhuizen op drums. Deze jongens kennen het klappen van de zweep. Zij manoeuvreren zich behendig door het repertoire heen en zetten een degelijke swingmachine neer. En soms weet een solist het einde wel te halen en dus te overtuigen zoals Vincent Koning. Misschien omdat deze een thuiswedstrijd speelt. De gitarist heeft een mooi rond geluid met soms een randje. En zijn solo’s klinken ook zo. Ze lijken soepel te lopen, te netjes bijna, maar door hier en daar een stroeve noot te plaatsen blijft hij interesseren. Drummer Gijs Dijkhuizen is het pareltje van de band. Hij weet het overbekende materiaal soul en soms zelfs gospel mee te geven.
En het publiek? Dat vindt het prachtig. De mensen klappen, dansen en zingen mee. Want een zaal aan het swingen krijgen is Halifax wel toevertrouwd. Volgend jaar weer! roept een blije Jazz In The Greenhouse-voorzitter.
© Jazzenzo 2010