CD-RECENSIE
Het Orgel Trio - Colors of Hendrix
bezetting: Steven Kamperman b-flat, alt- en basklarinet; Berry van Berkum pijporgel; Dion Nijland contrabas; Pau Sola Masafrets cello
opgenomen: 29 en 30 april 2025, Antonius van Padua Kerk, Nijmegen
uitgebracht: 20 september 2025
label: ZenneZ Records
aantal stukken: 11
tijdsduur: 60’14
website: hetorgeltrio.nl - zennezrecords.com
door: Jeroen Jansen
Het album ‘Colors of Hendrix’ van HOT, Het Orgel Trio, is een gedurfde en briljante herinterpretatie van Jimi Hendrix’ iconische repertoire. Waar Hendrix bekendstaat om zijn elektrische stormen van klank, kiest HOT voor een totaal andere benadering: akoestisch, intiem en toch monumentaal. Het trio, bestaande uit Berry van Berkum op pijporgel, Steven Kamperman op (bas)klarinet en Dion Nijland op contrabas, heeft deze keer een geheim wapen toegevoegd: de Catalaanse cellist Pau Sola Masafrets. Zijn cello is geen bescheiden gast, maar een expressieve kracht die de intensiteit van Hendrix’ muziek extra benadrukt, soms huilend en schurend alsof de snaren elektrisch geladen zijn.
Razendknap
HOT staat bekend om zijn vermogen om bekende composities niet simpelweg te arrangeren, maar te hercomponeren. Dat gebeurt hier op een manier die razendknap is: de nummers klinken compleet anders en toch herken je onmiddellijk hun DNA. De klanken van cello, basklarinet, pijporgel en contrabas vloeien samen tot een textuur die zowel warm als majestueus is. Deze verweving krijgt een extra dimensie door de ambiance van de Antonius van Padua-kerk in Nijmegen, waar het album is opgenomen. De nagalm van de kerk maakt haar het vijfde bandlid, een resonant lichaam dat de muziek optilt en laat zweven.
Uitwringen
In ’Magic Castle’ laat Pau Sola Masafrets zijn cello janken zoals Hendrix zijn gitaar liet huilen. Het is een nummer dat balanceert tussen lyriek en rauwheid, waarin de cello de melodie niet alleen speelt, maar uitwringt, alsof hij de ziel van het stuk naar buiten trekt. Het orgel reageert met donkere akkoorden die de ruimte vullen, terwijl de klarinet nerveuze lijnen toevoegt, alsof er een dialoog gaande is tussen hemel en aarde.
‘Burning of a Midnight Lamp’ is misschien wel het meest magische moment van de plaat. Wat begint als een intieme frase groeit uit tot een sonische kathedraal waarin HOT klinkt als een enorm orkest. Het is een interpretatie die niet alleen eer betoont aan Hendrix, maar hem heruitvindt in een context van sacrale grandeur.
Grimmige horizon
En dan ‘Manic Depression’, dat in deze setting een fatalistische ondertoon krijgt. Waar Hendrix’ versie nog een soort woeste energie uitstraalt, klinkt HOT als een donkere meditatie over onrust en eindigheid. De ritmische patronen zijn hoekig, bijna dreigend, terwijl de cello zich erdoorheen wringt met schrijnende glissandi. Het orgel fungeert als een grimmige horizon, en de contrabas pulseert als een hartslag die niet tot rust komt.
‘Colors of Hendrix’ is een gevarieerd album dat in alles puur muzikaal vakmanschap uitademt. Het is geen curiositeit voor Hendrix-adepten alleen, maar een werk dat op zichzelf staat als een toonbeeld van creativiteit en durf. HOT bewijst dat hercomponeren meer kan zijn dan een hommage: het laat oude kleuren in een ander licht schitteren. Dit album verdient een plek in de kast van iedereen die gelooft dat muziek grenzen kan verleggen.
Beluisteren via Spotify.
Trailer.