Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Jasper van ’t Hof speelt geen muziek voor tere zielen

CONCERTRECENSIE. Jasper van ’t Hof Trio , Muziekpodium DJS, Dordrecht, 16 november 2025
tekst en beeld: Jeroen Jansen

Het is een zeldzaamheid om Jasper van ’t Hof op Nederlandse bodem te zien optreden. Dat zeggen we niet voor het eerst, maar het blijft waar: deze pianist, die internationaal al decennia een begrip is, speelt nog altijd te weinig in eigen land. Daarom was het een buitenkans om hem in het prachtig gerenoveerde Muziekpodium DJS in Dordrecht te horen, samen met tenorsaxofonist Dick de Graaf en contrabassist Stefan Lievestro. Een trio dat anderhalf uur lang een concert van uitzonderlijke intensiteit en scherpte neerzette.

  
Jasper van ’t Hof, Stefan Lievestro en Dick de Graaf speelden muziek van een zeer hoog niveau, vol scherpte, avontuur en emotie.

Compromisloze benadering
Jasper van ’t Hof, geboren in 1947 in Enschede, behoort tot de pioniers van de Europese jazz. Hij brak door in de jaren zeventig met groepen als Association P.C. en Pork Pie, waarin hij zijn liefde voor jazz, rock en vrije improvisatie samenbracht. Van ’t Hof werkte met grootheden als Charlie Mariano, Philip Catherine en Jean-Luc Ponty en bouwde een reputatie op als avontuurlijke geest die geen genregrenzen kent. Zijn oeuvre is omvangrijk en veelzijdig, van akoestische jazz tot elektronische experimenten.

Wat Jasper van ’t Hof uniek maakt, is zijn compromisloze benadering van de piano. Hij speelt geen muziek voor tere zielen. Zijn spel is krachtig, ritmisch complex en harmonisch gedurfd, vaak met onverwachte wendingen en een bijna orkestrale benadering van het instrument. Het vuur, het avontuur en de passie die hem al meer dan vijftig jaar kenmerken, zijn nog steeds aanwezig, ondanks dat hij de tachtig nadert. Zijn energie is onverminderd, en dat maakt hem tot een fenomeen.

  
Van ’t Hof heeft niets aan intensiteit ingeboet, maar Dick de Graaf en Stefan Lievestro wisten hem uitstekend van repliek te dienen.

Groot hart
Vanaf de eerste noten was duidelijk dat Van ’t Hof niets aan intensiteit heeft ingeboet. Voor zijn medemusici is het een uitdaging om een plek te vinden in het overweldigende pianospel, maar Dick de Graaf en Stefan Lievestro wisten hem uitstekend bij te houden én van repliek te dienen. De Graaf, één van de meest melodisch inventieve saxofonisten van Nederland, en Lievestro, met zijn warme toon en solide timing, vormden een tegenwicht dat het geheel naar grote hoogten tilde.

Op het enige stuk van De Graaf, ‘Why Birds Always Sing’, dat Van ’t Hof voor het eerst speelde, liet hij meteen zien hoe hij te werk gaat: met een groot hart en vol vuur maakt hij zich het stuk eigen. De Graaf reageerde daarop met een voor zijn doen ongewoon ongepolijste solo, wat het nummer tot één van de hoogtepunten van de middag maakte.

Binnenstebuiten
Bij ‘Lazy Day’ van Charlie Mariano keerde het trio een ogenschijnlijk eenvoudige blues volledig binnenstebuiten. Het werd een speelse, bijna anarchistische interpretatie waarin Van ’t Hof zijn virtuositeit en gevoel voor humor etaleerde. Nog intenser werd het bij ‘Caresses’, een compositie van Van ’t Hof voor zijn kinderen en kleinkinderen. Hier bereikte het concert een lyrisch hoogtepunt, met een prachtige, diepgevoelige solo van Lievestro die de zaal muisstil maakte. In ‘Headpeeper’ van de pianist ontregelt Van ’t Hof zalig, en dat is toepasselijk want hij schreef het stuk naar eigen zegen “voor mensen die helemaal in de war zijn”. De hilarische gekte werkte aanstekelijk.

Voorrecht
Dat het trio besloot af te sluiten met het meditatieve ‘Peace’ van Horace Silver was bijna atypisch te noemen. Na zoveel vuur en complexiteit was deze verstilde, ontspannen setting een verademing, en ook daarin excelleerde het trio. Het toonde hun veelzijdigheid en muzikaliteit.

Het concert in Muziekpodium DJS was een ervaring die je zelden meemaakt: anderhalf uur lang muziek van zeer hoog niveau, vol scherpte, avontuur en emotie. Jasper van ’t Hof bewijst dat leeftijd slechts een getal is; zijn spel is nog altijd even compromisloos en energiek als vroeger. Voor wie erbij was, voelde het als een voorrecht. Voor wie hem nog nooit live zag: grijp de kans als hij weer in Nederland speelt: ze zijn schaars.


© Jazzenzo 2010