Deze keer nodigde gitarist en bandleider Roeland Celis geen gasten uit. Hij hield het bij zijn vaste compagnons, contrabassist Hendrik Vanattenhoven en drummer Matthias De Waele. Een gitaartrio dus, maar wel eentje dat graag overbekende beperkingen en clichés achter zich laat. 

Golfbewegingen en contrasten
Contrasten duiken des te meer op, soms in eenzelfde nummer. Zo staat het snarenspel van gitaar en contrabas centraal in openingstrack ‘Meadow Wood’. De Waele houdt zich verdekt opgesteld en beroert enkel wat cymbalen.  ‘Viaduct City’ glijdt voorbij in een overeenkomstige modus. Veel zorg wordt besteed aan een vloeiende melodielijn. De plotse ommekeer midden in het stuk drijft alles richting fusion met een knipoog naar Larry Coryell. Golfbewegingen en contrasten die meermaals herhaald worden. Celestial Planes op zijn best.

Valse starts
‘Plastic Penthouse’ leunt aanvankelijk aan bij het repertoire van Steely Dan en Michael McDonald tot Celis de muziek naar hogere en snellere regionen stuwt en flirt met een aanpak kenmerkend voor zowat alles wat bij het Moonjune label verschijnt. Toch is er ook steevast de aandacht voor melodie. Nieuwe sterke tegenstelling met de korte rockende intro van ‘Ja Man’ waarna het trio al even snel afremt om vervolgens opnieuw krachtig uit te halen. Een heuse toboganrit. ‘Nebelmeer’ lijkt zich te ontplooien tot een rustpunt maar een schare valse starts zorgt voor continue ongerustheid. Het is duidelijk dat hier alle zekerheden voortdurend onderuit gehaald worden. Afwijkingen van een ogenschijnlijk vooraf bepaalde koers vormen de basisregel. Acht minuten zaait het trio op gretig twijfels in het rond.

Rode draad
’Headlight’ is het moment waarop de drie zich ontpoppen tot southern bluesrockers, maar gezwind opteren ze voor jazzfusion gelardeerd met slepende en rafelige garagerock. Afsluiter ‘Objet Perdu’ is een knappe symbiose van melodie en snedige uithalen, de uiteindelijke rode draad doorheen het volledige album.

Beluisteren via Spotify.

Objet Perdu.