De vanzelfsprekende energie van The Ploctones CONCERTRECENSIE. Ploctones, Middelburg, 't Schuttershof, 3 december 2008
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
Vooruitlopend op de release van de nieuwe cd van Ploctones die in maart 2009 uitkomt, startte een flinke tournee waar naast vele optredens in Nederland ook Aruba, Rusland, Brazilië en India werd aangedaan. Afgelopen woensdag speelde Ploctones in Middelburg. En hoe!
De Ploctones met Efraïm Trujillo, Jeroen Vierdag en Anton Goudsmit speelden werk van hun nieuwe cd 050
Er kwam veel materiaal van het nieuwe album 050 voorbij. Dat bevat een keur aan stijlen en invalshoeken. 'Rrrita' bijvoorbeeld, een stuk in 11/4 met een flinke knipoog naar Afrikaanse muziek waarin gitarist Anton Goudsmit en rietblazer Efraïm Trujillo naar hartelust (tegen)melodieën over en door elkaar heen spinnen. Of het hoekige 'Paalangst' dat ontsproot uit 'Effe dimme cowboy' waarin de aanzwellende akkoorden van Goudsmit de basis vormen voor heel vrije improvisatie. '050' begint met een snel en strak gespeelde new-wave/Indie-rock-achtige akkoordenreeks dat langzaam ombuigt naar een hoekig thema.
Goudsmit kan op ontelbare manieren invulling geven aan zijn spel. Binnen een paar maten schakelt hij moeiteloos van getokkelde melodielijnen of vloeiende akkoordprogressies, via zwaar aangezette opgedrukte noten naar op topsnelheid gespeelde riffs of arpeggio's.
Maar als het ingetogen moet dan kan het ook. Zoals aanvankelijk in 'De Dorst', een nummer van Arnold Dooyeweerd, opgebouwd rond een volkswijsachtige melodie of tijdens een ballad samen met Trujillo. Juist hier valt de instrumentbeheersing van de saxofonist op. Gedragen en lyrisch in de melodie en eindigend in fluisterzachte nootjes. Net zo goed kon Trujillo schijnbaar uit het niets met een knallende inval tevoorschijn komen.
Ook bassist Jeroen Vierdag en slagwerker Martijn Vink maken er bijna een sport van om met creatieve invullingen te komen. Vink experimenteerde er in de keuze van zijn ritmiek lustig op los en kreeg net als Vierdag veel ruimte voor solomomenten.
Het laatste nummer van de set, 'Short Cuts', is een echte oefening in grooves. Dit is Ploctones ten voeten uit. Deze mannen voelen elkaar zo goed aan - al houdt men elkaar vanuit de ooghoeken goed in de gaten, een inventieve inval vraagt immers om een snelle reactie - en spelen met zo'n vanzelfsprekendheid en energie dat in eerste instantie helemaal niet opvalt dat het nummer opgebouwd is rond wisselende maatsoorten en aaneengesmeed wordt met complexe en soms razendsnelle breaks.
© Jazzenzo 2010