CD-RECENSIE
Dino Saluzzi - El Viejo Caminante
bezetting: Dino Saluzzi, bandoneon; Jacob Young, akoestische steelguitar, elektrische gitaar; José Maria Saluzzi, klassiek gitaar
opgenomen: april 2023, Saluzzi Music Studio, Buenos Aires
uitgebracht: 17 juli 2025
label: ECM
aantal stukken: 12
tijdsduur: 71’32
website: ecmrecords.com
door: Jeroen Jansen
Met ‘El Viejo Caminante’ levert de Argentijnse bandoneonlegende Dino Saluzzi op 90-jarige leeftijd opnieuw een album af dat zowel ontroert als verrast. Saluzzi, geboren in 1935 in Campo Santo, Salta, groeide op in een muzikale familie en leerde het bandoneon bespelen van zijn vader.
Saluzzi’s carrière omspant inmiddels ruim zeven decennia, waarin hij de grenzen tussen tango, Argentijnse folklore, jazz en kamermuziek steeds verder heeft vervaagd. Sinds de jaren tachtig is hij een vaste waarde op het ECM-label, waar hij samenwerkte met grootheden als Charlie Haden, Enrico Rava en Gidon Kremer.
Voelbare chemie
‘El Viejo Caminante’ is een trio-album, opgenomen in Saluzzi’s eigen studio in Buenos Aires, waarop hij wordt bijgestaan door zijn zoon José María Saluzzi op klassieke gitaar en de Noorse gitarist Jacob Young op akoestische en elektrische gitaar. De chemie tussen de drie is voelbaar in elke noot. José María’s gitaarspel is sprankelend, warm en sympathiek: hij omlijst de bandoneon met een lichte, melodieuze toets die nergens opdringerig wordt, maar juist ruimte schept voor de melancholie en het verhaal van zijn vader. Jacob Young voegt daar het geluid van zijn karakteristieke Telecaster en akoestische steelstring aan toe. Zijn bijdrage is nooit dominant waardoor het trio als een vanzelfsprekend geheel klinkt.
Stem uit het verleden
Het album opent met het dromerige ‘La Ciudad De Los Aires Buenos’, waarin de gitaren de melodie voorzichtig uittekenen voordat Saluzzi’s bandoneon zich mengt. Het samenspel is intiem en empathisch, met veel aandacht voor ruimte en stilte. Dat geldt ook voor het filmische ‘Northern Sun’, een compositie van Karin Krog, waarin de sfeer langzaam oplicht en de instrumenten elkaar haast fluisterend aanvullen. ‘Buenos Aires 1950’ is een ander hoogtepunt: een nostalgisch portret van Saluzzi’s jeugd, waarin zijn bandoneon klinkt als een stem uit het verleden, gedragen door de warme gitaarklanken van zijn zoon. Opvallend zijn de interpretaties van jazzstandards als ‘Someday My Prince Will Come’ en ‘My One And Only Love’. Ze vormen prettige verrassingen binnen het verder overwegend introspectieve repertoire.
Ode aan ouder worden
Qua sfeer en opzet doet het album denken aan Saluzzi’s eerdere ‘Albores’ (2020), maar ook aan albums als ‘Navidad de los Andes’ (met Anja Lechner) en het werk van Egberto Gismonti. De ECM-signatuur – transparant, ruimtelijk, poëtisch – is onmiskenbaar aanwezig.
‘El Viejo Caminante’ is een ode aan het ouder worden, aan muzikale vriendschap en familiebanden. Het is een album dat niet schreeuwt om aandacht, maar langzaam onder de huid kruipt. Wie zich openstelt voor de verstilde schoonheid en het subtiele samenspel, wordt rijkelijk beloond.
Beluisteren via Spotify.
El Viejo Caminante.