Stéphane Kerecki is een Franse contrabassist met een indrukwekkende staat van dienst in de Europese jazz. Na een studie economie volgde hij lessen aan het Conservatoire National Supérieur de Paris, waar hij onder meer les kreeg van Jean-François Jenny-Clark. Kerecki werkte met grootheden als Michel Portal, Sheila Jordan en Bojan Z, en bracht verschillende albums uit als leider. Zijn spel is melodisch verfijnd, en warm en doet je direct aan Charlie Haden denken.

‘Ponticello’ is een prachtige bundeling van krachten wat een intiem en poëtisch album opgeleverd heeft dat de grenzen tussen kamermuziek en jazz doet vervagen. Dat trompettist Airelle Besson een ‘feature’ wordt genoemd voelt vreemd aan omdat ze bijna onmisbaar is en met haar spel het album naar een nóg hoger niveau tilt. Besson staat bekend om haar heldere toon en melodische inventiviteit en ze speelt hier met een zeldzame combinatie van precisie en emotionele diepgang. Haar bijdragen, nogmaals essentieel voor dit album, zijn spontaan en voegen telkens een nieuwe kleur toe aan het palet van cello en contrabas.

Het openingsstuk ‘Manarola’ zet de toon met een subtiele dialoog tussen cello en bas. In ‘Houria’ en ‘Forges’ komt de lyriek van Segal volledig tot zijn recht, terwijl Kerecki’s baslijnen structuur en diepte bieden. Een bijzonder hoogtepunt is ‘Elsa’, waarin Besson’s trompet boven de warme strijkers zweeft. En hoe mooi de eigen composities ook klinken, het zijn de bewerkingen van Scott LaFaro’s ‘Jade Visions’ en Hampton Hawes’ ‘Irene’ die het album nét nog wat meer glans geven: ze klinken ongemeen swingend en melodisch.

De productie is helder en organisch, met veel aandacht voor de natuurlijke klank van de instrumenten. Elk detail is hoorbaar, van de ademhaling van de trompettist tot het zachte kraken van de strijkstok. Het resultaat is een album dat zowel intellectueel prikkelt als emotioneel raakt. Voor liefhebbers van kamermuziek, moderne jazz en subtiele improvisatie is dit het gedroomde album.

Beluisteren via Spotify.

Ponticello.