Het eerste deel van het drieluik ‘Lifelines’ zet direct de toon: een melodieus opgebouwde compositie waarin de invloed van John Williams duidelijk hoorbaar is. De harmonieën zijn rijk en filmisch, met een gevoel voor drama en lyriek dat doet denken aan Williams’ werk voor piano en orkest. Tegelijkertijd blijft Olgers trouw aan zijn jazzachtergrond, met subtiele improvisaties en ritmische vrijheid.

Door het hele album heen zijn tal van andere invloeden te horen, je komt oren te kort: van Keith Jarrett en Lyle Mays tot Art Tatum en Thelonious Monk. In stukken als ’20-21’ klinkt Jarretts introspectieve benadering van het solospel door, terwijl de kleurrijke harmonieën en synth-achtige texturen in ‘Meantime’ herinneren aan het werk van Mays binnen de Pat Metheny Group. Een stevige lik Monk en Tatum horen we dan weer in het humoristische ‘The Con’s Piracies’. Maar al die invloeden zijn geen ‘gimmicks’, Olgers neemt ruim de tijd om ze te vervlechten in zijn eigen verhaal.

Het centrale thema van ‘Lifelines’ is verbinding. Olgers onderzoekt hoe lijnen tussen mensen, herinneringen en emoties ons kunnen samenbrengen, maar ook hoe ze ons soms uit elkaar kunnen drijven. Deze thematiek komt niet alleen tot uiting in de titels en sfeer van de composities, maar ook in de manier waarop hij genres met elkaar verweeft. Jazz, klassieke muziek en filmmuziek worden niet naast elkaar gezet, maar vloeien in elkaar over. Het resultaat is een klankwereld die zowel vertrouwd als verrassend is.

Olgers’ spel op piano is helder, expressief en verfijnd. De productie is transparant en ruimtelijk, waardoor elk detail tot zijn recht komt. We horen Olgers bijna letterlijk aan het werk, met af en toe een zucht en een steun. Het maakt dit album alleen nog maar persoonlijker.

‘Lifelines’ is een veelzijdig muzikaal dagboek vol reflectie en emotie van een pianist die best wat vaker in de schijnwerpers mag staan.

• Beluister dit album via Bandcamp.
  
  
  

Beluisteren via Spotify.