Artikel geprint vanaf Jazzenzo.nl

Alexander Hawkins - Song Unconditional

CD-RECENSIE

Alexander Hawkins - Song Unconditional 
bezetting: Alexander Hawkins piano
opgenomen: 7 en 8 oktober 2024, Artesuono Recording Studios, Cavaliceo
uitgebracht: 16 mei 2025
label: Intakt Records
aantal stukken: 13
tijdsduur: 56’02
website: alexanderhawkinsmusic.com - intaktrec.ch
door: Jeroen Jansen




De Brit Alexander Hawkins behoort met z’n 44 jaar zeker niet tot de oudgedienden maar is desondanks één van de meest innovatieve en veelzijdige pianisten in de hedendaagse jazzscene. Zijn muzikale pad begon met klassieke orgelstudies, maar hij vond al snel zijn weg naar de jazz via de platenkast van zijn vader.

Hoewel Hawkins criminologie studeerde aan de Universiteit van Cambridge, koos hij uiteindelijk voor een carrière in de muziek. De pianist is een intellectuele veelvraat en dat vertaalt zich ook naar zijn unieke stijl op de piano, waarin hij vrije improvisatie, moderne klassieke invloeden en jazztraditie samenbrengt. Hij werkte samen met grootheden als Evan Parker, Anthony Braxton en leidt verschillende eigen ensembles, waaronder zijn Alexander Hawkins Ensemble en het orgeltrio Decoy.

Met ‘Song Unconditional’ keert Hawkins terug naar het solopianospel, een vorm waarin hij zijn meest persoonlijke en introspectieve werk laat horen. Het album bevat dertien korte stukken, elk met een eigen karakter, maar verbonden door een thematische focus op melodie, variatie en klankonderzoek. In ‘Polyphonic Song’, ‘Song of Infinite Variations’ en ‘Song of Interdependence’ speelt Hawkins verbluffend virtuoos met herhaling, symmetrie en spontane ontwikkeling. Wat verdere opvalt en ook positief bijdraagt is de opnamekwaliteit van dit album, want die is uitstekend. De piano klinkt warm en gedetailleerd: elk stuk voelt als een momentopname van een gedachte of emotie, zorgvuldig vastgelegd in klank.

Wat dit album verder bijzonder maakt, is de enorme reikwijdte van Hawkins en hoe hij zijn invloeden weet te integreren zonder ze te imiteren. Mal Waldron, Thelonious Monk, Geri Allen en zelfs Art Tatum zijn hoorbaar, maar altijd gefilterd door zijn eigen muzikale logica. Zijn spel is technisch briljant, maar nooit opzichtig; het draait om expressie, niet om virtuositeit. Hij geeft zelf aan dat hij die wijze les leerde uit het spel van Waldron: wat blijft er over van muziek wanneer je alles dat niet essentieel is schrapt? Een album van verbluffende schoonheid, dat is duidelijk.

‘Song Unconditional’ is geen album voor op de achtergrond. Het vraagt om aandacht en herhaalde beluistering. Hawkins toont zich hier niet alleen als een meesterlijk pianist, maar ook als een componist met een diep gevoel voor vorm, ruimte en nuance.




Beluisteren via Spotify.


© Jazzenzo 2010