Dupont dacht al een tijdje na over nieuw materiaal, toen zijn dochter Lydia op jonge leeftijd overleed. Het verklaart wellicht de urgentie waarmee de twaalf stukken worden uitgevoerd op dit album dat de pianist opdroeg aan zijn ‘petite fille’. De in de kern verdrietige melodieën krijgen op geen enkel moment een te zwaarmoedig karakter. Iets dergelijks zie je terug in onschuldige titels als  ‘La balançoire rouge’ en ‘Tata de piraat’. De uiteenlopende schakeringen van rauwe pijn worden door het empathisch musicerende Dupont-trio liefdevol gemasseerd. De muziek roept daardoor naast verdriet ook warme herinneringen en hoopvolle vooruitzichten op. De kilte van de dood wordt verzacht door de verlichtende aanraking van de onbevangen gespeelde composities.

Duponts begeleiders spelen een belangrijke rol bij het licht en dansant houden van de muziek. Net als hun bandleider zijn bassist Bo Waterschoot en drummer Stephan Pougin (die beide ook een stuk componeerden) thuis in uiteenlopende genres. Hierdoor krijgt het samenspel van dit top-trio de onontkoombaarheid van klassieke muziek en de aanstekelijke levenslust van geïmproviseerde jazz en wereldmuziek. Dit geslaagde debuutalbum is een waardig en veelkleurig eerbetoon aan de altijd jong gebleven Lydia. Eloïse Beaudry illustreerde de bij de muziek passende cover. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.