CD-RECENSIE 
Noah Preminger – Ballads
bezetting: Noah Preminger tenorsaxofoon, Julian Shore piano, Kim Cass contrabas, Allan Mednard drums
opgenomen: 18 september 2024, Spin Recording Studio, Long Island City, NY
uitgebracht: februari 2025
label: Chill Tone
aantal stukken: 7
tijdsduur: 37’40
website: noahpreminger.com - chilltonerecords.com
door: Cyriel Pluimakers
De veel geprezen Amerikaanse saxofonist Noah Preminger heeft inmiddels meer dan twintig albums als leider gemaakt en slaat met zijn verse ‘Ballads’ album een nieuwe en uitdagende weg in. Maar liefst tweemaal werd hem de ‘Rising Star’ onderscheiding door het gezaghebbende DownBeat Magazine toegekend. Samen met pianist Julian Shore, contrabassist Kim Cass en Allan Mednard kiest hij nu onomwonden voor een album waarin schoonheid en rust centraal staan.
Zeggingskracht
In 1963 maakte grootmeester John Coltrane wereldwijd furore met een Impulse-album waarin dit genre centraal stond: spelen zonder bravoure en met de nadruk op de inhoud. Een zeldzaam moment waarin lyriek en muzikale vindingrijkheid uitgelicht werden zonder power play. Net zo zorgvuldig als zijn grote voorbeeld, heeft Preminger zijn repertoire uitgekozen. De productie start met een verwijzing naar die andere gigant van de ballad: Stan Getz. In ‘Stan’s Mood’ horen we een Preminger die zijn focus legt op een trage melodische ontwikkeling waarin elke noot zeggingskracht heeft. Een geslaagde opener die een voortzetting vindt in het countryachtige en van Sun Kil Moon (pseudoniem van Mark Kozelek) afkomstige ‘Carry Me Ohio’: zo’n nummer dat in je oren blijft kleven en Americana op zijn best laat horen. Een pluim verdient de geweldige ritmesectie die de tenorsaxofonist adequaat en voortdurend zonder een spoortje nadrukkelijkheid ondersteunt.
Onheilspellend
Je hoort dat Preminger diepgaand geluisterd heeft naar zijn helden: Coleman Hawkins, Sonny Rollins, Michael Brecker, Seamus Blake, Joe Lovano, David Liebman en George Garzone. In de lijn van deze musici plant hij zijn vlag. Zijn geluid zingt letterlijk en figuurlijk uit de luidsprekers en in het aangrijpende ‘Unfair World’ wordt het zelfs moeilijk om het als luisteraar droog te houden. De muziek van Preminger raakt je in je ziel. Vol nostalgie is ‘In Our 20s’ en buitengewoon somber weerklinkt ‘Democracy’: een onheilspellende compositie die uiting geeft aan de hopeloosheid van het politieke systeem in de Verenigde Staten. In het langoureuze ‘Pneu’ roeren bassist Kass en drummer Mednard zich stevig onder de cyclische melodie.
Statement
Uiteraard sluit het album af met een klassieker: in ‘Someone To Watch Over Me’ spreekt Preminger rechtstreeks het hart van de luisteraar aan. De gracieuze solo van de leider vindt een ultieme voortzetting in een diepgaande improvisatie van pianist Shore. ‘Ballads’ laat Preminger en zijn band op hun best horen en vormt een meer dan bijzonder statement binnen de actuele jazz: een uitgave die beluisterd en gekoesterd dient te worden.
Beluister het nummer Carry Me Ohio, inloggen noodzakelijk.