Acoustic Ladyland gaf afgelopen weekend twee opwindende concerten in Nederland, met saxofonist en bandleider Pete Wareham, slagwerker Seb Rochford en nieuwkomer in de groep bassiste Ruth Goller.

Inmiddels is een nieuw album opgenomen met een nieuwe bezetting waarin alleen drummer Seb Rochford en natuurlijk saxofonist en bandleider Pete Wareham zijn overgebleven. Met twee concerten in Tilburg en Rotterdam werden de nieuwe line-up, met gitarist Chris Sharkey in plaats van toetsenist Tom Crawley en de nieuwe cd alvast gepresenteerd. In mei, vlak voor de release van 'Living with a tiger' volgen er nog meer Nederlandse optredens.

Voor het concert in Lantaren-Venster was op wens van de band een deel van de tribune afgesloten zodat de helft van het publiek moest blijven staan. Aanvankelijk werd daar nog wat onwennig op gereageerd: “dus wij gaan dansen en de rest blijft lekker zitten?” maar uiteindelijk was het een slimme zet. Door het publiek dicht op de in een kleine cirkel opgestelde band te plaatsen, ontstond er onmiddellijk meer sfeer en bij een groep die het van sensatie moet hebben als Acoustic Ladyland is het een voordeel als niet iedereen achterover geleund zit te luisteren.

De band laat daarmee bovendien nadrukkelijk zien dat ze op het snijvlak op rock en jazz wil opereren. De energie en felheid van bijvoorbeeld de Ramones, maar ook van aloude honkers als King Curtis of Jay McNeely. Dankzij bassiste Ruth Goller en gitarist Chris Sharkey is de muziek minder door electropop en meer door indie-rock gekleurd. Sharkey’s bijdragen herinnerden in de verte aan een band als Killing Joke.


Ook gitarist Chris Sharkey is nieuwkomer in Acoustic Ladyland.

Niet die voorzichtige koerswijziging, maar de kracht van het nieuwe materiaal maakte het optreden in Lantaren-Venster zo verrassend sterk. Afgezien van de toegift 'Iggy' kwamen alle nummers van die nieuw te verschijnen plaat en daar zaten weinig zwakke broeders tussen. Wareham heeft het zingen eraan gegeven en concentreert zich nu op zijn manische saxspel. Ook dat is winst. Als zanger is hij bepaald niet bijzonder, als saxofonist wel. Wareham mag dan geen virtuoos zijn, hij is iemand met een opmerkelijke intense manier van spelen en iemand die zijn solo’s echt weet op te bouwen met daarin evenveel aandacht voor de melodielijn als de drive.

Je kunt je afvragen of het werkelijk veel om het lijf heeft wat Acoustic Ladyland doet. De frisse aanpak is echter beslist een verademing. Door zijn compromisloze houding en spectaculaire energie is de band zeer opwindend. Vergelijkbaar met een groep als Soil & Pimp Sessions, ook daarbij kan de diepgang in twijfel worden getrokken, maar live zullen weinigen dat doen. Veel te druk met dansen.    

• Acoustic Ladyland