Topband AlasNoAxis heeft alles in huis CONCERTRECENSIE. Jim Black AlasNoAxis, Bimhuis Amsterdam, 6 maart 2009
beeld: Elton Eerkens
door: Tim Sprangers
Wat maakt een concert tot een succes? Of wanneer is een band opwindend? Het optreden behoeft overgave van de muzikanten en publiek; de sfeer moet gespannen zijn voor, tijdens en na een concert; sommigen stellen spelplezier centraal, anderen opperste concentratie; een ideale balans tussen technisch vernuft en creatief vermogen. Wat dan ook, AlasNoAxis heeft het allemaal.
Chris Speed, Hilmar Jensson en Jim Black van AlasNoAxis in Bimhuis: jazz of rock?
Discussies over de bijna tien jaar oude band betreffen vaak het genre. Is AlasNoAxis een jazz- of een rockband? De leden, Jim Black (drums, electronica), Chris Speed (tenorsax) Hilmar Jensson (gitaar, effecten), Skulli Sverisson (bas, effecten) vinden bekendheid in het jazzdiscours. Het zijn dan ook vooral jazzpodia die zij aandoen. Echter de krijsende effecten van gitarist Jensson en het keiharde drumwerk van Black laten de muziek hangen naar de rock. En wat te zeggen van de ijzingwekkende crescendo’s tijdens vele composities die veel gelijkenis tonen met het postrockgenre. De muzikanten zelf moeten er overigens niets van hebben, de hokjesdiscussie. Zij vinden het dan ook jammer dat het voornamelijk jazzpodia zijn waar zij hun kunsten vertonen.
AlasNoAxis is een waanzinnig spannende, meeslepende en hoogst creatieve band. Krachten van het kwartet zijn de onbegrensde lef van elk bandlid in combinatie met de onvoorwaardelijke kennis van elkaars stijlen en capaciteiten. Eenvoudige, maar o zo treffende thema’s van Sverisson, werden compleet ontleed door Black, Speed en Jensson. De laatste scheurde in vaak veranderende maatsoorten, waarna Black plotseling akkoorden (!) overnam vanuit een niet te volgen polyritmiek met overdonderend geweld. Dit kán niet explosiever, dacht je, maar de drummer wist via de doffe bassdrum en strijkende snare climax op climax te stapelen. Ondertussen had Speed met zijn warme geluid het thema geïmiteerd van Jensson waarmee hij op smartelijke wijze steeds verder de toonladder op klom.
En dan was er opeens weer de break, concentreerden Black en Sverisson zich op elektronica, en kon er weer gesnakt worden naar adem. Maar nooit lang, gelukkig. Ook in deze klankvelden werd doorlopend opgebouwd naar wondermooie thema’s of dissonante samenklanken. Radiohead lijkt een grote inspiratievorm te zijn; echter waar deze Amerikaanse popband lang geleden de rock heeft ingewisseld voor elektronica, vind AlasNoAxis de combinatie in beiden, en meer.
Skulli Sverisson, Chris Speed en Jim Black.
Composities zijn ingenieus opgebouwd aan de hand van grote inventiviteit. Hoewel AlasNoAxis als een eenheid opereert en de bandleden elkaar, vaak met de ogen dicht, magnifiek aanvoelen, ligt het fundament in de kwaliteiten bij leider Black. De Amerikaan vormt een groot inspiratiebron voor vele muzikanten. Hij lijkt over een compleet ander idioom te beschikken dan welke drummer dan ook. Zijn stiekeme vertragingen, constante zoektocht naar ritmes, immense kracht en passie, ongekende klanken en niet te bevatten antwoorden en oplossingen; het maakt hem tot een icoon in de muziekwereld. Black zorgt ervoor dat AlasNoAxis ook zeker niet in het rockhokje geduwd kan worden daar het rockdrummers vaak ontbeert aan creativiteit.
Het IJslands-Amerikaanse AlasNoAxis is wellicht de interessantste band van dit moment. Eigenlijk hebben zij alles wat een concert tot een succes maakt.
© Jazzenzo 2010