COLUMN
door: Cyriel Pluimakers
Bimhuis viert in oktober haar 50-jarig bestaan.
Foto © Tjako van Schie.
Met veel verve wordt het al op diverse plekken aangekondigd, Bimhuis 50: het Amsterdamse podium dat sinds najaar 2017 geleid wordt door een Rotterdams management. Zakelijk en artistiek. Sinds dat moment is er veel veranderd: de impro-scene treedt er nog maar sporadisch op, contacten met diverse buitenlandse musici en impresariaten zijn verwaterd en alles staat in het teken van jong en fris. Trendy marketing voert de boventoon. Pijnlijk was dat de iconische Han Bennink enige tijd geleden zijn tachtigste verjaardag vierde in De Roode Bioscoop en niet op het podium waarvan hij samen met anderen een van de grondleggers was.
Symbool
Met het Amsterdamse conservatorium zijn tegenwoordig nauwe banden en overmatig veel aandacht is er voor musici die passen in het nieuwe profiel: Reinier Baas, Kika Sprangers, Fuensanta Mendez, Sanem Kalfa, Yoràn Vroom, Alistair Payne, Ella Zirina en Tijn Wybenga. De laatste kreeg onlangs van Bimhuis een compositieopdracht toegekend, maar of zijn muzikale strapatsen nu zo bijzonder zijn daarover verschillen de meningen. Ja, musici die in het profiel passen krijgen cadeautjes, maar dames en heren met een ander of ouder signalement moeten hun heil zoeken in plekken als Spendor, Zaal 100 en De Ruimte. Illustratief is dat de lancering van de nieuwe radiozender World Of Jazz op 30 april aanstaande plaatsvindt in De Nieuwe KHL en niet in het podium dat ooit het symbool was van de jazzvernieuwing.
Beloning
Nam de vorige artistiek leider Huub van Riel de nodige risico’s, de huidige wordt gemarteld door angsten dat hij wel eens te weinig publiek op de been zou kunnen brengen. Als een bang konijn kijkt Bimhuis-programmeur Frank van Berkel je op zijn Facebookpagina aan. Is hij zich er voldoende van bewust dat hij in zijn positie de weg plaveit voor toekomstige generaties musici en publiek? Als een Sancho Panza luistert hij naar de grillen van directeur Mijke Loeven. Ooit beweerde ze tijdens een les aan Rotterdamse Codarts-studenten dat bebop dood was. Samen reist het duo de wereld over: op alle evenementen waar je gezien mag worden zijn ze van de partij, van New York tot Tampere.
In de tussentijd groeien de stapels toegestuurde en onbeluisterde cd’s op hun bureaus. De beloning voor al dit bijzondere werk is niet kinderachtig: denk aan het fortuinlijke inkomen van museum- en schouwburgdirecties. Zoals het hoort beslist de Raad van Bestuur hierover en daar zitten bepaald geen minimumloners in. Ondertussen leven veel musici rond de bijstandsnorm. Loeven klust er ook nog aardig bij als presentator en adviseur. “Mensen vinden mij nu eenmaal leuk”, is haar devies. En ja, sinds haar stijging op de culturele ladder, is haar dictie steeds koninklijker geworden.
Jong en fris
Talentontwikkeling is het toverwoord en natuurlijk moeten de oude lullen weg. Het 50-jarige Bimhuis wil vooral jong en fris zijn. Performer Oscar Jan Hoogland en pianiste Marta Warelis vertegenwoordigen de impro tijdens het jubileumprogramma, maar waar zijn de pioniers van toen? Liefst drie avonden lang mag de overbekende Brad Mehldau optreden: niet echt verrassend. De zaal zal wel vol zitten, daar is geen kunst aan. Dat trompettist Christian Scott ook een concert geeft, mag als een artistieke knieval worden beschouwd. Uiteraard ontbreken Tijn Wybenga en Kika Sprangers niet op het feestje. Het wachten is op het moment dat Reinier Baas, Fuensanta Mendez, Sanem Kalfa en Ella Zirina een plek krijgen. Maar gelukkig is er nog voldoende tijd tot oktober om het goed te maken.
Bimhuis sta voor je zaak, geef tijdens het jubileum een podium aan Han Bennink, Guus Janssen, Michael Moore, Ab Baars, Jan-Willem van der Ham, Bo van de Graaf, Tobias Delius, Ernst Glerum, Hans Dulfer, Ben van den Dungen, Toon Roos, Eric Ineke, Arjen Gorter, Rein de Graaff en zoveel mogelijk andere echte improvisatoren!
Reageren op dit artikel is niet meer mogelijk.