Swingmachine Roberto Rodriguez bouwt feestje in Bimhuis CONCERTRECENSIE. Sexteto Rodriguez, Bimhuis Amsterdam, 26 april 2009
beeld: Thomas Huisman
door: Mischa Andriessen
Hij was al jaren een veelgevraagd muzikant in zowel pop- als jazzkringen toen percussionist Roberto Juan Rodriguez zelf muziek begon te schrijven. Dat zijn Cubaanse achtergrond in zijn composities doorklinkt, is niet verwonderlijk, dat hij die muziek mixte met klezmer is dat wel. Zelf kan hij ook niet helemaal verklaren hoe deze niet voor de hand liggende combinatie tot stand is gekomen. Dat doet er ook weinig toe, want het werkt. Zijn eerste cd 'El Danzon de Moises' is een van de grootste successen op John Zorns Tzadik label.
Percussionist Roberto Rodriguez schroefde het speeltempo in Bimhuis flink omhoog. Met Bernard Minoso op bas en Jonathan Keren op viool.
Op zijn debuut werd Rodriguez bijgestaan door een groot aantal muzikanten uit de experimentele scene, zoals Ted Reichman, Craig Taborn, Marcus Rojas en Suzie Ibarra, als ook musici die thuis zijn in klezmer en andere joodse en/of Oost-Europese muziek: Mark Feldman, David Krakauer en Matt Darriau. Het resultaat is opvallend beheerst. Een sfeervolle, met smaak gearrangeerde plaat, waarin het Zuid-Amerikaanse temperament vooral onderhuids voelbaar is en ook de vaak hevige emotionaliteit van de klezmer niet erg expliciet tot uitdrukking wordt gebracht.
De combinatie van Zuid-Amerikaanse en Oost-Europese muziek is geen unicum. De Argentijnse componist Osvaldo Golijov heeft daar bijvoorbeeld in verschillende stukken al mee geëxperimenteerd. Wat 'El Danzon de Moises' zo’n knappe plaat maakt, is dat de twee stijlen op zo’n vanzelfsprekende manier bij elkaar komen. Er ontstaat een organisch geheel waaruit de contrasten niet geheel zijn weggesneden, maar dat klinkt alsof deze combinatie erom smeekte om ontdekt te worden.
Inmiddels heeft Rodriguez zojuist zijn vierde cd voor Tzadik afgeleverd; 'Timba Talmud' gaat door op de ingeslagen weg, maar met in de jazzscene minder bekende muzikanten die als forte behalve kennis van klezmer en Zuid-Amerikaanse muziek in veel gevallen een klassieke achtergrond meebrengen. Het maakt van het Sexteto Rodriguez een wendbare band die zich ogenschijnlijk moeiteloos door het repertoire heen werkt. Rodriguez zelf is een eenpersoons drumband die met een dubbele basdrumpedaal een dwingende beat neerzet waarover hij zelf de percussieve accenten speelt. De drive wordt nog eens versterkt door de congaspeler, in het Bimhuis werd die rol vervuld door de Nederlander Jens Kerkhof, de enige van het gezelschap die niet op 'Timba Talmud' speelt, maar niettemin een goede prestatie leverde.
Live krijgt de muziek van Rodriguez een heel andere feel. Er wordt met meer pit gespeeld waardoor een deel van het publiek binnen de kortste keren aan het dansen slaat. Dat vuurwerk heeft echter ook een keerzijde; van de subtiliteit gaat veel verloren. Waar Rodriguez zich op cd perfect in toom houdt, gaat hij op het podium helemaal los. Hij is de blikvanger. Zijn drumset staat voorop het toneel, hij laat de ene spectaculaire, harde roffel volgen op de andere. Met twee uptempo nummers had hij het Bimhuis meteen grotendeels in zijn greep. Daarna wilde hij misschien toch te graag er een onvergetelijke avond van maken.
Roberto Rodriguez met op de achtergrond de Nederlandse congaspeler Jens Kerkhof. Klarinettist Gilad Harel.
Het effectbejag werd steeds nadrukkelijker. De rol van klarinettist Gilad Harel en violist Jonathan Keren, beide hoewel ze tegen het einde van het optreden hun ideeën enigszins uitgeput leken te hebben voortreffelijke muzikanten, werden door het ritmisch geweld naar het tweede plan gedrongen. De opvallendste musicus zat helemaal verscholen rechtsachter op het podium: Uri Sharlin was de enige die in deze geoliede swingmachine tegendraadse harmonieën te voorschijn toverde en deed dat heel overtuigend.
Hoewel het speeltempo zeker na de pauze wat vaker werd terug geschroefd, bleef de percussie dominant. Daardoor trad een zekere verzadiging op te meer daar de fijnzinnigheid van de melodieën er deels door verloren ging. Op cd klinkt het Sexteto Rodriguez dromerig en melancholiek, live vooral explosief en opzwepend. Een deel van het publiek was zielsgelukkig met deze schwungvollere band, voor een ander deel was het op zeker moment genoeg, want te veel van het hetzelfde. Onder aanvoering van de temperamentvolle Rodriguez werd in het Bimhuis een feest gebouwd van het type stoelen aan de kant, voeten van de vloer. Zijn cd’s roepen daarentegen een zomerse sfeer op van voeten op de reling van het balkon, een fris drankje binnen handbereik, de ogen dicht, tijd doet niet ter zake. Live was het alsof Rodriguez dan telkens hard op de deur kwam kloppen of je alsjeblieft kwam dansen.
© Jazzenzo 2010