Vlakke Mari Boine is wel feeëriek CONCERTRECENSIE. Mari Boine, Bimhuis, Amsterdam, 9 september 2009
beeld: Thomas Huisman
door: Tim Sprangers
Een flink aantal trouwe fans zit in het goedgevulde Bimhuis. Ze zingen teksten mee, bewegen als in trance geraakt of gooien zo nu en dan hun armen in de lucht. De Noorse folkzangeres Mari Boine bekijkt haar publiek tevreden en jut het zelfs op door met haar rode jurk pirouetten te maken; ‘dans met me’ lijkt ze te uiten om haar wens even later letterlijk te verkondigen.
De Noorse folkzangeres Mari Boine in het Bimhuis
Vanwaar die grote bewondering voor de Noorse heldin? Haar muziek is redelijk vlak, zeker na een uur of twee. Opzwepende nummers genieten vaak een zelfde opbouw. Vrijwel niemand zal haar verstaan, daar ze voornamelijk in het Samisch zingt, dat zelfs niet meer de voertaal is van haar volk, de Saami. De muzikanten spelen in dienst van de zangeres, functioneel, zonder veel flair en pretentieloos. En toch weet Boine haar luisteraars in vervoering te brengen: op het einde van de avond heeft ieder zijn stoel verlaten en komen de voeten van de vloer.
Wellicht is het haar donkere, soms zelfs schorre stem met een gigantisch bereik. Aan de hand van zwoele klankkleuren dringt ze knarsend tot de ziel van haar publiek. Op prettig zeurderige wijze vertelt ze verhalen over landschappen, natuur of liefde. Ze kondigt de stukken weloverwogen aan; rustig, onverstoord en fluisterend. Er werd ademloos geluisterd naar haar inhoud en stem.
Georg Buljo, Gunnar Augland en Gunnar Augland begeleiden Mari Boine
Het zou ook haar missie kunnen zijn om op overtuigende wijze de zaal te overreden. Boine laat een licht schijnen op de problematische verhouding van de Noren ten opzichte van het eeuwenoude volk van de Saami. Elementen lenend uit de ‘joik’ de muziek van de Saami, creëert ze een eigen stijl door ook Westerse elementen toe te voegen. Met een portie folk, rock, funk en zelfs Afrikaanse ritmes en zanglijnen weet ze een groot publiek te bereiken.
Daarnaast is Mari Boine een soort mythisch figuur. Haar uitstraling, felgekleurde kleding, schuifelend en dan weer dansend, laat ogen knipperen; haar doordrongen blik laat mensen hangen aan haar lippen. De sprookjesachtige taal doet denken aan betoverende trollen en elfen in de nevelige Noorse bossen. Boine maakt hier echter geen gebruik van, ze is zélf de magie van de Saami.
© Jazzenzo 2010