Vanaf de opener ‘Short Shore’ wil Laginha overdonderen met een crescendo opbouw die reikt van lyrische kamermuziek tot een hypersnelle climax. De ritmesectie onderstut stevig, met veel cimbalen, terwijl de pianist de dynamiek uitbouwt door donkere tinten in contrast te plaatsen met lichtere en meer speelse accenten. De structuur wordt daarbij steeds complexer met accolades die aanleunen bij een avant-gardistische invalshoek. Het zet alleszins aan om verder te luisteren.

De dualiteit blijkt de rode draad te vormen gedurende de gehele cd. Zeventig minuten is wel lang maar Laginha en zijn trio zijn duidelijk al jaren goed gerodeerd en blijven de aandacht opeisen door continu andere variaties van hun handelskenmerk in te lassen. Luister bij voorbaat naar ‘The Stone Raft (A jangada de pedra): Lowlands, Raft, Crossroads, South’, waarin totale versplintering eindigt in een rustgevend sfeerbeeld. Dit laatste overheerst een aantal keer (‘Chorale No.2’, ‘Ribeira da Barca’) maar wordt vakkundig in evenwicht gebracht met sporadische stevigere uithalen (‘Kingfisher’). ‘Disquiet’ bevat het zelfs allemaal, gecomprimeerd in net geen zes minuten. 

In tegenstelling tot zijn werk met Maria João blijven de Braziliaanse invloeden en Portugese roots zo goed als achterwege. Ook de verwijzingen naar zijn klassieke werken blijken heel summier. De cd sluit veelbetekenend af met het uiterst korte (anderhalve minuut) ‘Between Two Worlds’. Dat is precies wat te beleven valt met ‘Jangada’ (Portugees voor vlot). Laginha laveert als volleerd bootsman tussen diverse werelden en stromingen.

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Short Shore.