Hoogtij aan emoties bij James Carter en De Nazaten CONCERTRECENSIE. James Carter & De Nazaten, 't Schuttershof Middelburg, 11 november 2009
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
De Nazaten bestaan sinds 1995. Hun 'bastaardblaasmuziek' bevat Surinaamse kaseko, jazz, Antilliaanse wals en Europese fanfaremuziek en nog veel meer. Onlangs kwam hun album Skratyology uit. Gastsaxofonist James Carter, met wie de Nazaten sinds 2005 samenwerken, heeft daarop een belangrijke rol.
James Carter en Nazaten Patrick Votrian en Carlo Ulrichi Hoop.
Dit gezelschap creëert een feest van emoties. Zo klinkt in een New Orleans traditional de statigheid en treurnis van een Zuidelijke begrafenis. Langzaam ontstaat daaruit een spetterende mars. Of, de ode aan de oorspronkelijke bewoners van Suriname, die met melancholische open akkoorden van gitarist Robby Alberga start, en uitmondt in dampende funk.
De composities, veelal speciaal voor deze bezetting met Carter geschreven, zitten vernuftig in elkaar. Aan de arrangementen is veel aandacht besteed. Dan klinken dik aangezette harmonieën, of buitelt een hele reeks grooves over elkaar heen. Het resultaat is ronduit speels. Enerzijds nodigt de muziek uit tot bewegen en zijn stoelen in de zaal ongewenst. Anderzijds valt er veel te ontdekken. Bij De Nazaten staat improvisatie hoog in het vaandel. Saxofonist Keimpe de Jong en trompettist Setish Bindraban lieten veelvuldig horen dat ze kundige solisten zijn. Patrick Votrian benutte de geboden ruimte wat gretiger met expressieve solo's op de trombone. Gitarist Robby Alberga combineert in zijn spel typische Caribische timing en ritmiek met een traditionele jazzbenadering.
Robby Alberga, James Carter & De Nazaten, Keimpe de Jong.
De drie percussionisten zorgden voor een solide basis. Die kregen indrukwekkende diepte wanneer Patrick Votrian of Klaas Hekman op respectievelijk sousafoon en bassaxofoon de baspartijen speelden.
Het programma vermeldde James Carter en De Nazaten, in die volgorde. In 2007 trad dit gezelschap ook aan in 't Schuttershof. Toen eiste Carter veel aandacht op. Het huidige optreden was meer in balans. De Nazaten met Carter oogden en klonken als een natuurlijk geheel. In de openingsnummers ging Carter weliswaar in de solo's op baritonsaxofoon behoorlijk te keer. Moeiteloos schakelde hij razendsnel van het donderende lage register naar het schreeuwende en fluitende hoge register. In de tussentijd lardeerde hij zijn noten met allerlei hoestende, proestende en plokkende geluiden.
James Carter straalt een enorme controle over zijn instrument uit, maar schikt zich net zo gemakkelijk in de rol van begeleider. Hij speelde een groove mee of dubbelde op dwarsfluit of saxofoon een thema en genoot tussentijds zichtbaar van de samenwerking. De toegift was indrukwekkend. Vooral in het gedeelte ondersteund door en in duel met Carlo Ulrichi Hoop op conga gingen alle registers open, en liet Carter zien waarom hij de meester is.
© Jazzenzo 2010