Voor het Parijse Banlieues Bleues Festival ging de tenorist de samenwerking aan met de Nederlandse groep The Ex die altijd in is voor avontuur. Speciaal voor dit concert voegden Colin McLean (b), Xavier Charles (kl), Brodie West (as) en Joost Buis (tb) zich bij het gezelschap. Filmer Stéphane Jourdain legde het werk van de negen musici in de studio en tijdens het genoemde optreden vast.  

Mooie beelden levert dat op. Zoals het shot waarin de gelegenheidsformatie een swingende song speelt, maar Mekurya zelf stoïcijns blijft toekijken. Voor hij een noot heeft gespeeld, loopt de muziek vast. Na een korte aanwijzing wordt er bliksemsnel afgeteld en het nummer opnieuw ingezet.

Zien hoe muzikanten repeteren, overleggen, koffie drinken, het klinkt misschien niet meteen opwindend, maar in deze documentaire heeft het allemaal een meerwaarde omdat de samenwerking niet onmiddellijk gladjes verloopt en het nog een hele klus blijkt om The Ex’ bonkige opvatting van schwung te verenigen met de veel lichtvoetigere Afrikaanse benadering.

De oude Mekurya met zijn colbert en zonnebril en de punky leden van The Ex vertegenwoordigen duidelijk twee werelden. Met handen en voeten moet de taalbarrière worden overbrugd en dat levert zulke spannende momenten op dat het door een groot publiek enthousiast ontvangen concert als een echte overwinning voelt. Jourdain versneed die beelden op een vlotte, maar niet oppervlakkige manier wardoor de kijker van dichtbij kan volgen hoe moeizaam en enerverend het musiceren vanuit verschillende culturen kan zijn.  Dat door de inbreng van The Ex, zeker met de militant klinkende schreeuwzang, de muziek op sommige momenten ietwat dreinend en houterig wordt, is daardoor een niet doorslaggevend detail. “11 (ethio-punk) songs” is een aanstekelijke ode aan muziek als universele taal en de wijze les dat het zeer veel moeite kost die te leren.