CONCERTRECENSIE. Aaron Diehl Trio, Lantaren/Venster, Rotterdam, 12 januari 2019
beeld: Olga Beumer
door: Cyriel Pluimakers
De Amerikaanse pianist Aaron Diehl vergaarde wereldroem als eminent begeleider van zangeres Cécile McLorin Salvant, een rol die hem op het lijf geschreven is. Als een van de weinigen verstaat Diehl het bijzondere métier van de perfecte muzikale ondersteuning. Een rol die in het verleden vertolkt werd door pianisten als Lou Levy, Hank Jones, Ray Bryant en Tommy Flanagan.
Pianist Aaron Diehl, Paul Sikivie en Gregory Hutchinson in het Rotterdamse Lantaren Venster.
Diehl beschikt over een fluwelen toucher en laat de Steinway D in Lantaren/Venster zingen en fluisteren. De begeleiding is in handen van contrabassist Paul Sikivie en slagwerker Gregory Hutchinson. Sikivie is een ultieme walking bass specialist en Hutchinson laat zijn drumkit knisperen en ruisen. Er wordt geen moment te hard gespeeld, iets wat in de huidige jazzscene niet vaak voorkomt. In dit trio gaat het nu eens niet over ego’s maar over pure muzikaliteit.
Het concert opent met het levendige ‘Uranus’ van Walter Davis Jr. Diehl bewijst graag een eerbetoon aan de grote jazzpianisten van weleer en er volgen hommages aan Sir Roland Hanna, Bud Powell, Dick Hyman en Hank Jones. De laatste vormt zijn grote muzikale voorbeeld: met zijn bijzondere toucher raakt Diehl een register in de Steinway vleugel aan dat weinig pianisten weten te produceren, dat van de ultieme verfijning. De uitvoering van ‘Odd Numers’ klinkt, mede door de licht verende brushes van drummer Hutchinson, nog secondenlang na.
Aaron Diehl is van alle markten thuis en heeft de jazztraditie in zijn binnenzak.
Soms hoor je ook invloeden uit de klassieke muziek in zijn improvisaties: meer dan eens refereert Diehl aan de grote JS Bach. Dat hij de jazztraditie in zijn binnenzak heeft, toont hij onder meer aan in een historisch correcte interpretatie van het stride-piano stuk ‘Carolina Shout’ van James P. Johnson. Met intens ballad-spel brengt hij de zaal bijna in trance: uit zijn eigen koker komt het prachtige ‘Finale’ en zijn visie op het bekende ‘Moonlight In Vermont’ maakt grote indruk. In een jazz-achtige improvisatie op ‘Etude 16’ van Philip Glass toont Diehl aan dat hij echt van alle markten thuis is. Onder zijn handen wordt minimal music een stuk spannender en avontuurlijker: met name het ritmische aspect wordt veel meer uitgediept.
Het concert besluit met het bekende ‘Opus de Funk’ van Horace Silver en als toegift speelt Diehl het lyrische ‘Milano’ van John Lewis. Binnenkort gaat hij de studio in om opnames te maken voor een nieuwe cd voor Mack Avenue Records: een productie om nu al reikhalzend naar uit te zien.