Een merkwaardige groep, dat wel. Een die improvisatie tot een ware kunst heeft verheven, waardoor absoluut geen sprake meer is van piep-jan-knor, maar elke akoestische en elektronische klank als in een gobelin, draadje voor draadje in elkaar zijn gesponnen. Deze nieuwste cd van Houtkamps ensemble bewijst het weer: elektronica is er niet om te shockeren, wel om uitgebreide exercitievelden neer te leggen, waarop alle instrumenten en de o zo belangrijke menselijke stem via een netwerk van onderlinge draden naar nieuwe muziek leiden.

Want dat doet het Pow Ensemble. Het is niet zomaar een laboratorium waarin voorwerk wordt verricht voor muziek waarmee anderen mogelijk aan de haal gaan. Nee, in dit laboratorium krijgen experimenten vaste vorm en worden ze ondergebracht in nieuwe samenstellingen, waarin wringende elektronische tonen de handen ineen slaan met herkenbare, van allerlei invloeden doordrenkte, vaag harmonische melodieën.

De combinatie van Han Buhrs’ stem met de gebruikte elektronica lijkt niet meer dan logisch – terwijl ze dat niet is! – en de inzet van Houtkamps tenorsaxofoon, die in en over de elektronica glijdt klinkt alsof het zo hoort. De aanwezigheid van trombone en cello, knarsend en opstandig ondersteunen de ene keer muziek à la The Mothers of Invention en dan weer een vrolijke kermisdeun. De laatste twee van de twaalf stukken zijn bonus tracks. In de laatste speelt trombonist Joseph Bowie mee. Een mooie aanvulling op een  intrigerend album.