De negen aan de improvisatie onttrokken composities zijn rijk aan sferen, genres en gemoedstoestanden. Hecht en speels en met een ongekende bezieling vertolkt waardoor de muziek een vanzelfsprekende levendigheid draagt, tegelijkertijd verrijkt door een enorme diepgang.

Het levert een landschap aan klankvelden op. Dromerig, sereen en intens met aan de ene kant Fraanje die met zijn van klassieke aspecten doordrongen spel fantasierijke fundamenten creëert met aan zijn zijde gitarist Goudsmit, soms nauwelijks hoorbaar aanwezig maar onmisbaar voor het welslagen van het hechte, soms romantische, groepsgeluid. Daartussenin dartelt Vloeimans. Vrij als een vogel, maar bedachtzaam, tovert hij prachtige melodielijnen, frivool, humoristisch, dan weer doorspekt van melancholie.

In de overwegend door Vloeimans gecomponeerde muziek doet de toon van de trompettist soms Oosters aan, helder en broos, vloeiend, maar bovenal trefzeker. Het slotstuk van ‘Yoshi’s’ is een buitenbeentje; een heerlijke blues waarin Goudsmit naar hartelust uithaalt.

De liner notes van schrijver / columnist Martin Bril werden luttele weken voor zijn overlijden opgetekend: ‘De muziek van Eric Vloeimans is vloeiend als water, vloeiend als een dans, vloeiend als een verkeersader en vloeiend als het leven zelf.’

Mooier kunnen wij het niet zeggen.