Nu ontbreekt het aan dit laatste op Deborah J. Carters vijfde solo-album. Althans als je dat woord in verband brengt met ontdekkingsreizen met alle (muzikale) gevaren van dien. Als er al sprake is van avontuur, dan ligt dat in de diversiteit van de stukken. Vitaal is de plaat wel. En dat komt dan weer door de gedegen begeleiding – waarin een hammondorgel heel toepasselijk is als je het hebt over de zachte kant van de jazz - waarvan de zangeres zich verzekert en de fraaie stoet gasten die zij uitnodigde. Met Jan Akkerman en Maarten van der Grinten voorop kan er weinig meer misgaan, zou je zeggen.

Deborah J. Carter is in alle jaren dat zij meeloopt in het jazzmilieu specialist geworden op het gebied van vocale jazz. Haar ietwat hese stem, die zich meedogenloos door de muziek sleept, interpreteert elke noot op háár wijze. Haar precisie, dictie en timing maken dat zij elk muziekstuk aan kan. Waagde zij zich al ooit glorieus aan het werk van The Beatles, ook op dit album maakt zij uitstapjes buiten ‘haar’ terrein. Fats Domino’s ‘I’m Walking’ wordt door Deborah J. Carter ter plaatse getransformeerd in een jazzklassieker.

Dat de zangeres ervoor waakt om platgetreden paden te bewandelen, toont zij in ‘Round Midnight Prelude/Round Midnight’ van Thelonious Monk. Je zou bijna denken dat je op deze klassieker geen eigen versie meer kunt loslaten. Deborah J. Carter echter wel. Moeiteloos grijpt zij in haar onmetelijke arsenaal mogelijkheden. En het resultaat: even verfrissend als de rest van deze cd.