Drie dingen vallen onmiddellijk op. Allereerst heeft Horntveth muziek gecreëerd die wat stemming en klankkleur betreft naadloos aansluit bij de traditie van de Baltische klassieke muziek, zoals die van Eduard Tubin en vooral Heino Eller, de leermeester van Arvo Pärt.

Daarbij is het opmerkelijk dat Horntveth ervoor gekozen heeft heel Romantische muziek te maken die dichterbij de muziek van begin twintigste eeuw staat dan bij die van nu en bijvoorbeeld nauwelijks raakvlakken heeft met het werk van een contemporaine componist uit de Baltische Staten zoals de Est Erkki-Sven Tuür, die zelf vanuit een rock- en jazzachtergrond klassieke muziek is gaan maken.

Het derde in het oog springende gegeven is het meest verheugende; Horntveth heeft zich niet volledig op laten slokken door het klassieke idioom en het is hem gelukt dikwijls zijn eigen signatuur af te geven met melodieën die duidelijk naar de muziek van Jaga Jazzist verwijzen.

Door de bank genomen is 'Kaleidoscopic' wat te dun. Horntveth kan meesterlijke melodieën schrijven en weet een klankkleur en stemming neer te zetten die zeer volwassen klinkt. Bij een symfonie ga je echter ook op zoek naar wat er onder die toplaag van de melodie en orkestratie ligt.