Daar is deze ‘Brewster’s Rooster’ ook weer een sprekend voorbeeld van. De cd laat musici horen zoals ze pakweg twintig jaar geleden ook speelden. En tegelijkertijd is dit album hét voorbeeld van de tijd die ECM aan musici verstrekt om hun concept tot in het oneindige te perfectioneren.

Daarmee wordt ‘Brewster’s Rooster’ een juweeltje van klankrijkdom, vakmanschap, ingetogenheid en fijne smaak. Van de negen composities zijn er zeven van de hand van saxofonist John Surman. Het is daarbij niet toevallig dat juist ‘Chelsea Bridge’ van Billy Strayhorn al die aspecten die de plaat tot zo’n juweel maken, tot de grootste macht verheft. Want deze klassieker is al door zo ontelbaar velen vertolkt dat de tijd ervoor heeft gezorgd, dat al die visies alleen nog maar door reuzen in de jazz kunnen worden overtroffen. Dat gebeurt hier dan ook. Het duel tussen Surman en John Abercrombie is ontroerend tot op het bot; ragfijn gaan de klanken van baritonsaxofoon en gitaar in elkaar op. Je hoort alles: de nagels die over de gitaarsnaren schuren, de ademhaling die de zachte baritonklank optilt.

Prachtige muziek, die lijkt uit een tijd te komen die voorbij is, omdat aan dit soort opvattingen geen tijd en geld meer wordt besteed. Bij ECM dus wel, gelukkig maar.