In het geval van Nathalie Loriers zeker niet. Zij is er niet in geslaagd deze twee zo ver van elkaar staande grootheden ineen te laten lopen. Op haar ‘Moments d’Eternité’ – een prachtige titel die hier net iets te veel in het vooruitzicht stelt – is het óf /óf. Vrijwel nergens vloeien jazz en klassiek ineen; haast overal is het jazz waaraan klassiek wordt toegevoegd of andersom. Waarbij het ook niet altijd duidelijk wordt of het strijkkwartet met zijn eigen muzikale voorkeur bezig is, of zijn best doet de muziek in ‘klassieke’ richtingen te trekken.

Zoals van Nathalie Loriers gewend, is haar muziek gegrond in toegankelijke jazz, waaraan eigen, soms vrije, improvisaties worden toegevoegd. Zowel het pianospel van de leidster zelf als de verrichtingen van de overige twee leden van haar trio puilen niet uit van avontuur. Het concept van dit trio is gedegen en daar kan de aanwezigheid van gasttrompettist Bert Joris niets aan veranderen.

Wie houdt van jazz met oog voor detail, komt op deze cd goed aan zijn trekken. Maar daarvoor kun je ook bij veel anderen terecht. Want in een wereld waarin de jazz de spanning en avontuur maar al te vaak moet ontberen, zoeken die anderen hun heil ook in de kleinigheidjes die – het moet gezegd – zeker meetellen.