CD-RECENSIE
Ben Webster Meets Piet Noordijk – Johnny Come Lately
bezetting: Ben Webster tenorsaxofoon, Piet Noordijk altsaxofoon, Irv Rochlin piano, Rob Langereis contrabas, Tony Inzalaco drums
opgenomen: 2 februari 1973, Live in De Koffer, Groningen (VPRO-radio)
uitgebracht: mei 2016
label: NJA
aantal stukken: 7
tijdsduur: 73’02
website: www.jazzarchief.nl
door: Cyriel Pluimakers
Als er een jazzmusicus het hoogste woord kon voeren bij jamsessies, dan was het wel altsaxofonist Piet Noordijk (1932-2011). Hij kon zich prima meten met internationale grootheden, zoals hij aantoonde op menig North Sea Jazz Festival. In de serie Treasures of Dutch Jazz van het Nationaal Jazz Archief verscheen onlangs een uitgave uit het sterfjaar van tenorsaxofonist Ben Webster (1909-1973), live opgenomen in het Groningse café De Koffer door de VPRO-radio.
Noordijk voert hier het hoogste woord en weet de enigszins uitgebluste tenorgigant te inspireren. Webster verkeerde de laatste jaren van zijn leven in een slechte conditie: hij was veel te dik, kortademig en vaak dronken. Wel beschikte hij nog steeds over die majestueuze sound, zijn handelsmerk, maar zijn solo’s werden steeds korter. Het improviseren liet hij vooral aan zijn begeleiders over.
Door de aanwezigheid van de ambitieuze Noordijk pakte het Groningse concert anders uit. Noordijk, die net van een schnabbel elders in de stad kwam, deed mee in de tweede en derde set. De ritmesectie bestond uit ervaren Amerikaanse en Nederlandse musici: pianist Irv Rochlin (1926), contrabassist Rob Langereis (1939-2014) en drummer Tony Inzalaco (1938).
De cd houdt de volgorde van het concert aan en start met de klassieker ‘Sophisticated Lady’. We horen een bedaagde Webster, die aantoont dat hij nog steeds een weergaloze vertolker van ballads is. Noordijk valt al tijdens de solo van de grootmeester in met een ‘ik laat me niet kisten’ mentaliteit. Zijn solo kent een grote diepte en is wendbaarder en fantasierijker dan dat van de oude Amerikaan. In ‘Johnny Come Lately’, komt de sfeer er goed in en laat Webster zijn tenorsaxofoon ouderwets brullen. Noordijk pakt het spoor op in een improvisatie waarin hij alle registers van zijn altsaxofoon opentrekt. De geweldige sfeer van het concert komt tot in climax in het snel gespeelde ‘Sweet Georgia Bown’. Heerlijk vervolgens is de trager dan traag gespeelde ‘Slow Blues’ waarin beide saxofonisten uitgebreid aan het woord komen. In ‘Just You, Just Me’ bewijst Noordijk waarom hij de beste altsaxofonist is die Nederland ooit gehad heeft. Webster’s bijzondere kwaliteit als balladeer komt nogmaals naar voren in ‘Old Folks’.
Tot slot nog een punt van kritiek op deze productie. Het is bijzonder jammer dat de muziek voortdurend wat ver weg klinkt en dat de kwaliteit van het pianogeluid bijna onverdraaglijk is. Natuurlijk gaat het om een live-opname en waren de omstandigheden niet honderd procent, maar de remastering had zeker beter gekund.
Ben Webster Meets Piet Noordijk - Sophisticated Lady