CONCERTRECENSIE. Angles 9, Bimhuis, Amsterdam, 26 mei 2016
beeld: Eddy Westveer
door: Cyriel Pluimakers
Altsaxofonist Martin Küchen, leider van Angles 9, heeft zijn band inmiddels uitgebreid tot een groot ensemble waarin we een keur uit de Zweedse avant-garde aantreffen. Deze supersize formatie speelt muziek die refereert aan de glorietijd van de free jazz, eind jaren zestig en begin jaren zeventig. Vergelijkingen met Charles Mingus, Carla Bley, Charles Mingus, Don Cherry en het Globe Unity Orchestra liggen voor de hand. Ook treffen we de nodige elementen uit de volksmuziek van de Balkan en West-Afrika aan. Een cocktail die flink opgeklopt wordt geserveerd met een bijna grenzeloze uitbundigheid.
Angles 9 met trompettist Goran Kajfes en saxofonist Eirik Hegdal overrompelde het Bimhuis.
Een concert van Angles 9 is een letterlijk verpletterende ervaring. De arrangementen zijn rafelig, niet iedereen speelt even zuiver en de solo’s zijn echte krachtexplosies. Het is verfrissend om naast alle modieuze braafheid weer eens een orkest te horen dat muziek maakt die aanvoelt als een rauwe biefstuk, waar het bloed aan alle kanten uitloopt. Met name de kopersectie, met de trompettisten Goran Kajfes en Magnus Broo en trombonist Mats Äleklint, zorgt ervoor dat de arrangementen vet over de top gespeeld worden.
Wendbaar
De saxofonisten Martin Küchen en Eirik Hegdal geven een stevig fundament aan het uitbundige koper. Een belangrijke rol is weggelegd voor vibrafonist Mattias Ståhl die er met zijn wendbare spel in slaagt de muziek net niet te zwaar te laten klinken. Pianist Alexander Zethson vervult achter de piano een sturende rol en contrabassist Johan Berthling houdt, waar nodig, de beat vast. Indrukwekkend zijn de klappen die de energieke drummer Andreas Werlin uitdeelt achter de ruggen van de blazers. Slagwerk dat voortdurend duwt en stuwt. 
Trombonist Mats Älekint. Hegdal met bandleider Martin Küchen en bassist Johan Berthling. Vibrafonist Mattias Ståhl.
Küchen schrijft melodieën die blijven hangen, net zoals de muziek die Carla Bley schreef voor het Liberation Music Orchestra en Don Cherry ooit voor zijn Symphony for Improvisers. Toch begint het forse volume van het nonet na een uur te irriteren. Letterlijk alles wordt luid en duidelijk neergezet. De band speelt een lange suiteachtige set van bijna negentig minuten en er wordt een forse aanslag gepleegd op het gehoor van het aanwezige publiek. Iets meer subtiliteit zou dit bijzondere nonet zeker ten goede komen. Want wat is er mooier dan een liefdevolle solo na een muzikaal bombardement?