Het probleem van deze 'Hommage à Kodály' is dat Borbély veel tegelijk wil. Met zijn voor de gelegenheid tot een kwintet uitgebreide band speelt hij een vurige mix van volksmuziek en jazz, daarnaast zijn er vrije improvisaties op thema’s van Kodály en worden een paar bekende composities van Kodály bovendien op de klassieke manier uitgevoerd. Dat laatste is het grootste minpunt.

Het derde deel uit de wereldberoemde sonate voor solo cello heeft beduidend betere uitvoeringen gekregen dan de wat nonchalante die Balázs Kántor hier neerzet. Met elfenhalve minuut is het meteen verreweg het langste stuk op de plaat en het haalt ogenblikkelijk de vaart uit de cd die behoorlijk overtuigend begint. Van het knijperige spel en de losse intonatie van Borbély moet je houden, maar de muziek heeft schwung, passie en klinkt fris. Dan komt dus een matig gespeelde klassieke cello sonate waarvan het bekendste thema de basis vormt voor 'Tilinkós, Kodály’s own'. Vervolgens krijgt Kodály’s 'Sonatina' voor piano en cello weer een vertolking die in uitdrukkingskracht en toonvorming te kort schiet. Klassieke muziek vraagt een andere benadering dan jazz, het is jammer dat Borbély dat gevaar niet heeft onderkend, want hij en zijn band staan wat jazz betreft zeker hun mannetje.