CONCERTRECENSIE. Bill Laurance Quartet, Las Palmas, Rotterdam, 25 februari
beeld: Karen van Gilst
door: Martijn van Geffen
Het is niet makkelijk om als pianist bekend te staan als ‘de pianist van’ en een solocarrière te starten zonder telkens gerefereerd te worden naar dat collectief. Bill Laurance is zo’n geval. Zelfs na het winnen van een Grammy Award, het oprichten van een succesvol muziekproductiebedrijf en het produceren van drie albums wordt Laurance nog vooral gezien als de pianist van het populaire collectief Snarky Puppy. Onterecht, want het lukte Laurance om op een improvisatorisch podium in een vol Las Palmas, vanwege een ernstige lekkage in Lantaren Venster, een blij publiek voor zich te winnen.
Bill Laurance Quartet op het Rotterdamse podium Las Palmas.
Groove
Een dik anderhalf uur duurde het optreden, gevuld met composities die naar eigen zeggen meer ‘groove’ georiënteerd zijn dan zijn eerdere werk. Dat de bezetting naast contra- en elektrische bas en piano bestond uit zowel drums als percussie was daar een gevolg van. En de groove zat er deze avond zeker in. Met Chris Hyson op bas, Felix Higginbottom op percussie en Richard Spaven op drums presenteerde het kwartet zich als een waar collectief van kwaliteit, allen gedreven door een voorliefde voor ritmisch repertoire uit zowel de jazz, r&b als hiphoptraditie. Het gastoptreden van percussionist Steven Brezet, die slechts één nummer meespeelde, gaf het totaal nog een exotisch tintje.
Laurance voelt zich thuis op zowel de akoestische als de elektrische piano. De akoestische voor de romantische, klassieke en minimalistische klanken waarin te horen is dat Laurance ook - en misschien wel vooral - een gedreven filmcomponist is, en de elektrische waarin de drang naar vernieuwing en moderniteit tot uiting komt. Het resultaat is een intelligente mix tussen de moderne componist, zoals Yann Tiersen, en de experimentele elektronische performances zoals bij Nils Frahm, maar constant met een onderliggend verlangen naar de groove zoals we die natuurlijk kennen van Snarky Puppy. Dit gemengd met jazzy improvisaties en we hebben Laurance min of meer te pakken. 
Bill Laurance Quartet met percussionisten Steven Brezet en Felix Higginbottom.
Modern
Laurance presenteerde zich meer als leider en componist dan als pianist pur sang. Hoewel zijn composities filmisch en modern zijn, zijn grooves pakkend en zijn band van wereldniveau, was het solopianospel inclusief improvisaties wat simpel en soms zelfs enigszins oppervlakkig. De muzikale flow manifesteerde zich vooral in een groovend collectief dan solo in virtuoos pianospel.
Bill Laurance is geen jazzcat, maar een vernieuwend muzikant die pakkende grooves combineert met dromerige filmmuziek en frisse improvisaties. Hoewel het verlangen naar diepgang soms wat onverzadigd bleef, was er na het optreden reden genoeg om uit te kijken naar zijn nieuwe album ‘Aftersun’ en de stappen die Laurance als solist gaat maken.