Net als bij Bernstein's 'Somewhere' blijft Stevie Wonder's 'Big Brother' melodisch, initieel, dichtbij het orgineel. Een wilde uiteenrafeling van onderliggende akkoorden; het oorspronkelijke verhaal wordt naverteld in eigen termen. Daartegenover staat wat Iyer versioning noemt: een cover als een conversatie tussen het orginele werk. Iyer, die doorgaans een hoge nootdichtheid met ferme aanslag creeert, put daarbij uit een groot arsenaal mogelijkheden; bouwt lijnen op die bestaan uit grote intervallen; verandert rigoreus van modus en experimenteert er ritmisch flink op los. Drummer Gilmore speelt daarbij een glansrijke rol.

Iyer zet composities neer met een impressionistische sfeer; met een dubbele zijde. Aanvankelijk wint dit weefwerk langzaam aan dramatisch karakter, maar halverwege slaat dat met een ferme demarrage over naar regelrechte dreiging.

Evenals soulbrother Rudresh Mahanthappa gebruikt Iyer wiskundige patronen en minder gangbare ritmische benaderingen. Toch klinkt dat bij Iyer niet geforceerd en hebben de stukken zoals 'Dogon A.D.' - in 11/8 - een lekkere groove. Dat is het knappe van dit trio. Ogenschijnlijk ingewikkelde composities, passages, ideeën of improvisaties brengt Iyer met een vanzelfsprekendheid die lekker in het gehoor ligt, en de luisteraar meesleept in het stuk.

• Vijay Iyer speelt solo op 28 december in Bimhuis en 29 december in Paradox Tilburg tijdens festival Stranger than Paranoia.