Een memorabel concert werd het niet. Het zat ook niet mee. Een matige publieksopkomst, een vlakke akoestiek en flitslichten vanuit de zaal hielpen de pianist niet in zijn gewenste opperste concentratie te geraken die bij Mehldau aan muzikale meditatie grenst. Ook de keuze van het repertoire was opvallend. Geroemd voor zijn aanpak om popstukken in flexibel jazzrepertoire om te buigen, bleef het publiek verstoken van dynamische uitvoeringen zoals uit het werk van Nirvana, Radiohead, Nick Drake of The Beatles. 

Ingetogen
In plaats daarvan koos de Amerikaan voor een ingetogen, gevarieerde set bestaande uit veelal eigen werk. Het trio trapte af met ‘Spiral’, gevolgd door ‘Seymour Reads the Constitution’ en een nieuw, nog titelloos stuk waarin contrabassist Larry Grenadier mocht excelleren. Lange stukken, waarin Mehldau’s improvisatiestructuren in combinatie met een fabelachtige techniek ten toon gespreid werd. Een melodieuze opbouw waarbij soms slechts één toon de sfeer kenmerkt, naadloos gekoppeld aan lyrische en duizelingwekkende arpeggio’s waarin dissonanten verrassend opklinken. Ritmische thema’s waarover Mehldau intuïtief soleerde waarbij de lage, midden en hoge registers op natuurlijke wijze samensmolten in een dynamiek van fluisterzacht tot krachtig en meeslepend. Een hypnotiserende beleving waarbij in plots opdoemende zwarte gaten broeierig samenspel ontstond tussen Mehldau met afzonderlijk Grenadier en slagwerker Jeff Ballard.

  
Brad Mehldau, contrabassist Larry Grenadier en slagwerker Jeff Ballard.

Een Braziliaans stuk en het recent gecomponeerde ‘Sète Waltz’ waarvan de inspiratie werd opgedaan in de gelijknamige Franse badplaats, brachten het concert maar ook Mehldau in rustiger vaarwater. Plots was daar de concentratie om de vederlichte, breekbare dansmuziek te vertalen in lieflijk en dromerig spel door elke noot tot in detail te laten ademen. Omlijst door sierlijke, melodieuze baslijnen en subtiele brushes. Vooral Johnny Mandel’s ballade ‘Where do you start’, uitmondend in een diepgravend solostuk, kwam prachtig uit de verf. Niet alleen weet Mehldau uitstervende noten in de melodielijn achteloos op te vangen in de begeleiding, spectaculair zijn de improvisaties waarin een repeterend middenregister de verbindende factor is tussen donderend vuurwerk in het laag en frêle met dissonanten opgesierde verhaallijnen in het hoog. 

Jeugd
Het trio sloot het concert af met het opzwepende ‘De-Dah’ van de relatief onbekende beboppianist Elmo Hope. Een eerbetoon aan de jazztraditie, zo leek het, van een pianist die met zijn 45 jaar zijn jeugd heeft afgeschud. Want ondanks dat het trioconcert van een ongekend hoog niveau was, het vernieuwende, brutaal ontbrandende vuur van zo’n tien jaar geleden ontbrak. Plaatsgemaakt voor verdieping en verbreding, gezien Mehldau’s recente escapades op het elektronica pad. Of dat goed of slecht nieuws is valt te bezien. Deze maand verschijnt van de pianist een vierdelige cd-box (acht lp’s) met het beste ‘solo live’ uit de afgelopen tien jaar. Wedden dat daar pareltjes tussen zitten?

• www.bradmehldau.com

Lees ook:

• Jan Jasper Tamboer, oud-medewerker van Jazzenzo, interviewde Brad Mahldau in augustus van dit jaar voor het blad Jazzism. Lees het hier.