Ongeveer duizend bezoekers van alle leeftijden, vooral afkomstig uit de regio en de Duitse grensstreek, waren op het festival te vinden. De strikte veiligheidscontroles van de extra ingezette beveiligingsmensen naar aanleiding van de gebeurtenissen in Parijs, vormden geen probleem voor de bezoekers. Eenmaal binnen was de sfeer ontspannen en gastvrij. 

Aftrap
De aftrap van het eendaagse festival werd in de foyer gedaan door Braskiri, de nieuwe formatie van trompettist en beugelspeler Bert Lochs samen met pianist Dirk Balthaus. Met een gedurfd en gevarieerd programma van eigen lyrische composities, die artistiek een hoge standaard blootlegde met een sfeer van schoonheid en harmonie. Oorspronkelijk afkomstig uit Zuid-Limburg was Lochs voor een keer uit de Randstad afgezakt naar zijn geboortegrond om zijn artistieke werk te brengen. Een zeldzame gelegenheid voor de fans uit het zuiden om hem dichtbij huis te kunnen beluisteren.

De grote Rabozaal was tot de nok toe gevuld voor een optreden van New Cool Collective. Een concert naar het inmiddels beproefd recept van perfect feestelijke muziek laverend tussen jazz, pop en latin met blazers en een fijn retrogeluid van Fender Rhodes. Een overbekende formatie met een gebeiteld repertoire en sterke individuele kwaliteiten van de musici. Een feest voor iedereen.

  
New Cool Collective. TaxiWars met saxofonist Robin Verheyen en zanger Tom Barman.

TaxiWars
Met diepe concentratie, volledige overgave en een fenomenaal sjamaanachtige podiumpresentatie van Tom Barman bracht de nieuwe Belgische formatie TaxiWars een punky, edgy, eigenzinnig en fantasievol programma. Met composities van saxofonist Robin Verheyen, voorzien van teksten door de dEUS-frontman, ontrolden compromisloze hardcore jazz, hiphop, drum ‘n bass en gesproken woord zich uit over het publiek. Aangevuurd door de jonge, hippe en zeer gewaardeerde drummer Antoine Pierre.

Tijdens het concert voltrok zich een merkwaardig proces. Waar het publiek eerder nog eensgezind enthousiast had meegeklapt met de robuuste rock’n roll-achtige muziek van Glen David Andrews & The Sazerac Swingers, trok een gedeelte van hen naar het podium om te dansen en te luisteren terwijl de andere helft, met de rug naar de musici toe, luid pratend het optreden flink verstoorde. Enigszins gênant om gelauwerde musici in de provincie zo behandeld te zien.

Al Di Meola
Jazzfans en gitaarliefhebbers vulden de propvolle Rabozaal om het akoestische trio van de legendarische gitaargrootmeester Al di Meola te vieren. Ook het uitgaanspubliek ontbrak wederom niet.

  
Trio Al Di Meola, Peo Alfonsi, Peter Kaszas. Sabrina Starke.

Beroemd geworden door de legendarische samenwerking met Chick Corea en Stanley Clarke op 'Return to Forever' heeft de 61 jarige Al Di Meola een grote staat van dienst opgebouwd die alle grenzen tussen flamenco, jazz, pop en wereldmuziek beslecht. Altijd gebaseerd op de melodie, waarbij de virtuositeit in dienst staat van het grotere geheel en het samenspel.

De breekbare akoestische muziek van het trio – met gitarist Peo Alfonsi en drummer, percussionist Peter Kaszas - vereiste de concentratie en rust van een concertpubliek met focus. Helaas werd ook dit optreden soms flink verstoord door luidruchtig pratend en weglopend publiek dat kennelijk geen boodschap had aan het feit dat er een icoon op het podium stond die op zijn minst respect verdiende. “Leuk, Spaanse gitaarmuziek”.

Zo ontstond een duidelijk kantelpunt in het concert. De fans en liefhebbers die bleven zagen een fascinerend concert, gegeven door topmusici die – vanwege het rumoer – aanvankelijk moeite hadden de concentratie vast te houden. Het positieve doorzettingsvermogen van Al Di Meola zorgde ervoor dat de musici alsnog volledig toegewijd en op topniveau musiceerden, elkaar telepathisch aanvoelden en een set brachten van geïmproviseerde flamencojazz en wereldmuziek. De volhardende toehoorders werden beloond met een tien minuten durende toegift.

Gênant
JazzOut Heerlen liet gemengde gevoelens achter. Waar de programmering enerzijds naar tophoogten had gereikt en voor mooie optredens zorgde, werden anderzijds concessies gedaan richting uitgaanspubliek in combinatie met wonderlijke keuzes zoals een dixielandorkest in de foyer. Een eenduidige keuze in de programmering zou geholpen hebben om een op de muziek gericht eensgezind publiek op de been te brengen. De tweeslachtigheid in de programmering zorgde ongewild voor een gênante verstoring van concerten die elders in België, Duitsland en Nederland niet voorkomt, en die gelauwerde musici en gemotiveerd publiek tekort doet. 

• www.heerlenjazz.nl