De melodieën en harmonische highlights daarvan liet hij veelal onveranderd. Dat levert gevoelige, melancholische ballads op zoals 'What good would the moon be'. Daarin is Liebman's zachte maar stevige toon omgeven met een lyrisch vibrato. In de rijke harmonieën van Weill's composities vond Liebman veel verrassingen: een goudmijn voor improvisatoren. De saxofonist verschiet daarbij zijn kruit niet meteen. In de up-tempo swingstukken bouwt de saxofonist gedoseerd zijn solo's op en kiest zorgvuldig onverwachte noten en ritmiek. Liebman speelt hier voornamelijk in de jazztraditie maar geeft 'Liebeslied', op piano, een  tegendraadse en spannende vrijere uitvoering. Verder experiment laat hij, op het gebruik van de wooden flute in 'Apple Jack' na, achterwege.

Jesse van Ruller speelt een belangrijke rol op het album. In de begeleiding vormt hij een natuurlijke eenheid met de solide ritmetandem Marius Beets en Eric Ineke. Met subtiele akkoorden trekt de gitarist daarbij de aandacht. In de improvisaties is Van Ruller vastberaden. Hij zet  een boeiende interactie met Liebman op in 'Here I'll stay' en wisselt solo's met extremere notenkeuzes en timing moeiteloos af met op schuivende akkoorden gebaseerde loopjes.