Het verrassendst zijn de fraaie ballade ‘Satin Doll’, die meestal sneller wordt uitgevoerd maar zo aan diepte wint, en een rappe versie van het vaak langzame ‘Solitude’. De arrangementen van de handen van basgitarist Mark Zandveld en pianist Leo Bouwmeester verlenen het werk van Ellington een modern geluid, zonder daarbij de geest van de grote componist onrecht aan te doen – integendeel.

Aan ‘Diggin The Duke!’ hebben veel musici gastbijdragen geleverd. Alex Simu speelt virtuoos clarinet d’amour op het openingsnummer ‘Petite Fleur Africaine’ en op het opgewekte, lebensbejahende ‘I Ain’t Got Nothin’ But The Blues’. Efraim Trujillo is op vijf nummers aanwezig met een snedige partij tenorsaxofoon, die vooral goed naar voren komt op het funky ‘Harlem Nocturne’ (niet van Ellington zelf, maar geregeld door hem uitgevoerd) en op het snelle ‘It Don’t Mean A Thing’. Aan ‘Prelude to a Kiss’ en ‘Melancholia’, waarop Carter een tekst van Norah Jones zingt, geeft Hermine Deurloo met haar harmonica een onderscheidende, weemoedige sfeer. Het lichte R&B-gehalte van het album, dat nergens domineert, wordt bij ‘The Gal from Joe’s’ opgevoerd door de ontspannen gitaarbijdrage van Mateusz Pulawski.

Twee composities zijn niet van Ellington zelf, maar gaan over hem. Componist Emiel Wienholts vernoemde zijn bijdrage aan de cd naar de autobiografie van de Duke, ‘Music Is My Mistress’. En de ballade ‘The First Time I Heard Ellington’ (Schaefer/Larimer) is met een prachtig piano-intro van Bouwmeester een fraaie afsluiter van het album.

De sfeer van ‘Diggin’ The Duke!’ is licht en de muziek swingt continu. Arrangeurs Bouwmeester en Zandveld tonen door hun virtuoze, respectvolle omgang met het werk van de Duke wat een kracht diens composities nog steeds bevatten. Deborah Carter, tot slot, lijkt de erfenis van Ellington op het lijf geschreven. Met ‘Diggin’ The Duke!’ heeft ze een grandioos eerbetoon afgeleverd.