Al vanaf het openingsnummer ‘River’s End’ komt de muziek van de band uit Cardiff hard aan. Nadat Dave Stapleton in twee minuten tijd de sfeer heeft neergezet met zachte klanken van de synthesizer, klinkt de warm en diepe soulstem van de ijzersterke Dionne Bennett. Een poëtische tekst over het verwerken van een verloren liefde mondt snel uit in een energiek mantra: “time heals, let go!” Met op de achtergrond saxofoonrelaas, drumbreaks en duister gitaargerommel. In het tijdsbestek van tien minuten volgen meerdere langzame crescendo's elkaar op. Een prachtig gearrangeerd stuk waarin de muzikanten naar het einde toe steeds meer individuele vrijheid nemen.

De opvolgende drie nummers sluiten naadloos aan bij de opening, waardoor het geheel aanvoelt als een film bestaande uit vier grote scenes. Het tweede deel is wat rustiger, met vioolarrangementen – gelukkig niet té zoet – die de boel sentimenteler maken. De stemkleur en intonatie van Bennett blijft ook daarbij overeind staan als een huis en continu imponeren.

In de derde compositie ‘Anne’, is de muziek en tekst zo helder neergezet dat het zonder meer een beeld zal vormen van een vrouw die eenzaam terugkijkt op haar verleden. “I'm just a shell of whom I could've been. Hope somebody loves me when I'm old and grey”, klinkt de treurige stem van Bennett. In de laatste act lijkt het alsof de hoofdpersoon van het verhaal geleerd heeft van haar fouten, kwaad op de mensen die haar pijn hebben gedaan in het verleden en verder gaat met haar leven. Met onder meer stuwende baslijnen en harde drumbreaks zijn de boosheid en vastberadenheid door het geluid heen te voelen.

‘Into the Shadows’ is een bijzonder intens en experimenteel album, neergezet door stuk voor stuk sterke muzikanten. De emoties en het verhaal komen hard aan, zeker met de volumeknop helemaal open.



 

Slowly Rolling Camera - River's End

Slowly Rolling Camera - Into the Shadow

Slowly Rolling Camera - Riga