CONCERTRECENSIE. Branford Marsalis solo, North Sea Round Town, Laurenskerk, 11 juli
beeld: Eric van Nieuwland
door: Martijn van Geffen
North Sea Round Town bestaat tien jaar. Voor die gelegenheid werd Branford Marsalis uitgenodigd te spelen op een bijzondere plek. De Amerikaan die zich zowel de sopraan-, alt- als tenorsaxofoon eigen heeft gemaakt, verzorgde solo een middagoptreden in de Laurenskerk in Rotterdam. 
Branford Marsalis imponeerde in de Rotterdamse Laurenskerk.
In een kerk jazz luisteren of spelen is ongebruikelijk. Elke noot galmt na, het publiek is beter hoorbaar en de evangelische omgeving vraagt om serieuze tonen. Daarbij is het een extra uitdaging om als saxofonist solo het podium te betreden omdat een melodie graag begeleid wordt door harmonie en ritme. Het was voor Marsalis niet de eerste keer om beide te trotseren; hij speelde al eens in de traditie van Duke Ellington een concert in de Grace Cathedral in San Francisco. Toch riep het uitdagende concept vragen op hoe en of Marsalis het gedurende een concertlengte interessant kon houden.
Bach
Deze vragen hielden niet lang stand. Om te beginnen werd het evangelische karakter eer aangedaan door het optreden chique te beginnen met ‘Sonata in A minor’ van Carl Philipp Emanuel Bach – zoon van Johann Sebastiaan Bach - waarbij Marsalis liet horen klassiek geschoold te zijn. Een betere opener was moeilijk denkbaar. Daaropvolgend speelde Marsalis eigen werken en standards zoals ‘The Moment I Recall Your Face’ en ‘Stardust’ en improviseerde hij er experimenteel op los, aldoor van saxofoon wisselend. 
Jazz en klassiek weerklonken in de Laurenskerk.
Ondanks Marsalis’ situatie en beperkte middelen waardoor het extreem lastig is te variëren in geluid, waren de rust en dynamiek in zijn spel buitengewoon en bepalend. De muisstille Laurenskerk werd gevuld met fabelachtige melodielijnen en een wervelend krachtenspel voorzien van harmonische invloeden uit zowel de jazz als de klassieke muziek.
Verbluffend
Marsalis’ verbluffende muzikaliteit en ervaring en het bewustzijn van zijn omgeving kwam nog eens tot uiting toen de saxofonist een op de achtergrond klinkende kerkbel integreerde in zijn muziek. Ook voelde Marsalis het publiek goed aan. Na een langdradige muzikale zoektocht dwaalde de aandacht van de toehoorders enigszins af. Marsalis pikte dat ongemak op, stopte abrupt met zijn zoektocht en wist met aanstekelijke grooves de aandacht terug op te eisen en het publiek zelfs in beweging te krijgen. Toepasselijk afgesloten met ‘When the Saints Go Marching In’.
Marsalis' unieke en energieke soloconcert - waarbij de meester slechts met één melodie-instrument anderhalf uur boeide - kolkte van de muzikaliteit.