Baker maakte vanaf het begin een beheerste indruk en zette zonder verdere omhaal in met Wayne Shorters ‘Footprints’. Al gauw werd duidelijk dat dit nummer bedoeld was om op te warmen. Basgitarist Michael Mondesir speelde de bekende baslijn wel erg mechanisch en monotoon, en ook tenorsaxofonist Pee Wee Ellis deed weinig moeite de sufgespeelde melodie nieuw leven in te blazen. Baker voorzag het jazzstuk niettemin van fraaie fills in zijn door Afrikaanse ritmes beïnvloede stijl en soleerde met dezelfde kracht die hij als rockdrummer bij Cream bezat. 

Verwarring
‘Jazz Confusion’ bleek een toepasselijke naam voor het programma van dit kwartet, maar helaas ook omdat de verwarring toesloeg. Was dit nu het resultaat van de vele invloeden die ieder bandlid meebracht? Bakers rock ’n roll en jazz, Dodoo’s afrobeat, Montesirs fusionspel en het funkverleden van Pee Wee Ellis resulteerden niet in de spetterende smeltkroes die op papier te verwachten was.

Ook bij Ellis’ eigen ‘Twelve and More Blues’ wist de saxofonist  met een weinig avontuurlijke, bijna verveelde solo niet echt te overtuigen. Mondesir begeleidde weliswaar vloeiend, maar soleerde ongeïnspireerd. De meeste spanning in de vrij korte set was te zoeken in het samenspel van Baker en percussionist Abass Dodoo, wiens enthousiaste bekkenslagen Baker aanmoedigden tot gedurfde manoeuvres op de trommels. Dat was een prestatie, want meestal hield de drummer zich ver van avontuur en liet hij steevast de hi-hat meetikken, wat het geheel na een tijd nogal voorspelbaar maakte.

  
Basgitarist Michael Mondesir, Ginger Baker, Pee Wee Ellis.

Na een ongewoon korte pauze verraste de band met een swingende uitvoering van Sonny Rollins’ bekende calypso ‘St. Thomas’. Baker begeleidde met een stevige swingbeat en Ellis leek onder het spelen van de klassieke melodie iets meer in zijn element te komen, al viel dat later in de set tegen. Aan spektakel was in het uitgebreide duet van Baker en Dodoo geen gebrek; die laatste maakte gretig gebruik van zijn scherp doordringende minicymbalen en van de lange, spiraalvormige bekkens aan weerszijden van zijn installatie.

Na een langzame blues, die de drummer kortademig hijgend omschreef als ‘a slow, tricky piece’ en waarin een beat in even achtsten met triolenritmes werd afgewisseld, sloot het kwartet af met het stevig voortstuwende ‘Aiko Biaye’, waarop Baker na een krachtige, ophitsende solo afsloeg en abrupt naar de lift achter het podium verdween.

Rampen
Percussionist Abass Dodoo moedigde daarop met een showmanschap dat op een uitverkocht festival niet had misstaan aan tot het scanderen van Bakers naam. Uiteindelijk volgde een toegift.  Het kwartet sloot af met ‘Why?’, het titelnummer van Bakers meest recente album. Het enthousiaste publiek zong hartelijk mee met de meermaals herhaalde hartenkreet van de drummer, die naar eigen zeggen ‘met een alarmerende aanhoudendheid door rampen, kwalen en ongelukken wordt belaagd’. 

Inderdaad was tijdens het concert duidelijk geworden dat Baker ouder is geworden. Gelukkig hebben zijn kortademigheid en gebrekkige motoriek op zijn vaardigheden als drummer nog weinig invloed gehad. Voor wie hem in levenden lijve wil meemaken, biedt ‘Jazz Confusion’ daarom een goede gelegenheid, maar voor het programma op zichzelf hoeft de luisteraar het niet te doen: dat hangt jammer genoeg van de ongeïnspireerdheid en verveling aan elkaar.

• www.gingerbaker.com
• Over Ginger Baker verscheen de documentaire 'Beware of Mr. Baker', terug te zien via Uitzending Gemist
  
  
  Het concert van Ginger Baker Jazz Confusion in het Bimhuis is terug te beluisteren via Bimhuis Radio, inclusief interview: