De kleurrijke rijkdom van Jazz Luik
CONCERTRECENSIE. Festival Jazz Luik, Palais des Congrès, Luik, België, 8 en 9 mei
beeld: Robert Hansenne
door: Georges Tonla Briquet
Vijfentwintig concerten in twee dagen, verspreid over vijf zalen, dat betekent kiezen maar niet noodzakelijk verliezen. De rode draad in Luik: de kleurrijke rijkdom van jazz met plaats voor zowel jongeren als coryfeeën.
Omar Sosa, Orchestra Vivo! en Enrico Rava waren de publiekstrekkers van Festival Jazz Luik.
Het Palais des Congrès in Luik heeft, zelfs bij drukte, de ideale infrastructuur voor een groots opgezet indoorfestival. Door overlapping van het tijdschema krijg je wel de gekke situatie dat middenin een concert plots de zaal begint leeg te lopen. Artiesten die dit niet weten, kijken daar soms raar bij op. Wie hier al optrad, speelt gewoon verder of maakt er een grapje over, zoals de Amerikaanse Luikenaar Garrett List: “Keep cool and feel free to move around, this is jazz.”
Vivo
Garrett List, trombonist, vocalist, componist en medeoprichter van het Juillard Ensemble List vertoeft al meer dan dertig jaar in Luik. Samen met Henri Pousseur stichtte hij de improvisatie afdeling aan het Luikse conservatorium. Ondertussen bleef hij actief als muzikant en maakte hij verschillende opnamen waaronder ‘The New York Tapes’ (Carbon7) met Ronald Shannon Jackson. Zijn nieuwste project heet Orchestra Vivo!. De uitwerking daarvan op het podium bestond uit een minutieus uitgewerkt en gearrangeerd programma voor orkest. Ergens tussen het betere werk van Mike Batt, de vrijheid van List zijn beginperiode en de filmmuziek van ‘Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain’. Jazz? Zeker, zij het kantje boordje. Alleszins een indrukwekkend project dat aandacht verdient vooral omdat het geheel op geen enkel moment verzandde in een ‘third stream’ experiment, ook al werd er van beide walletjes gegeten.
Gewoontegetrouw stond er veel jong Belgisch talent op het affiche. Zoals LG Jazz Collective, een supergroep uit de nieuwe lichting met in de gelederen trompettist Jean-Paul Estiévenart, saxofonisten Steven Delannoye en Laurent Barbier, pianist Igor Gehenot, bassist Félix Zurstrassen, drummer Antoine Pierre en gitarist en bandleider Guillaume Vierset. Deze kerels bewezen al ieder op zich in andere formaties dat ze potentieel hebben. Denk aan Brian Blade’s Fellowship met Kurt Rosenwinkel erbij, maar net anders. Goede presentatie, strak gespeeld en duidelijk volop aan het evolueren sinds het vorig jaar verschenen debuutalbum ‘New Feel’. 
LG Jazz Collective. Gitarist Michael Bridoux en zanger Christophe Morriset van The Left Arm of Buddha.
Hype
Met TaxiWars haalden de organisators een van de meest hippe Belgische groepen naar Luik. Na de officiële try-out tijdens Gent Jazz 2014, was er recent de release van het titelloze debuut. Ook hier een opmerkelijke vooruitgang. Live is TaxiWars een splinterbom, net als die andere hype, STUFF. die onlangs overweldigde in de Ancienne Belgique. Drummer Antoine Pierre, bassist Nicolas Thys en saxofonist Robin Verheyen trekken werkelijk alle registers open, alsof ze elkaar continu elektrische stroomstoten toedienen. Stoorzender is Tom Barman (dEUS). Door de toevoeging van zijn vocalen is het koorddansen tussen slam en hiphop. De symbiose werkt het best in de tragere nummers, pure film noir. Voor het overige blijft het een onduidelijke combinatie.
Verrassend en eveneens Belgisch was JF Foliez’s Playground, een kwartet rond klarinettist Jean-François Foliez. Hij weet perfect de clichés te omzeilen. Geen spoor van klezmer of verborgen ode aan Sidney Bechet, wel een eigen taal door een vakkundig meesterschap op zijn instrument. Met bassist Janos Bruneel, pianist Casimir Liberski en drummer Xavier Rogé had hij de gedroomde sparringpartners om een energieke set neer te zetten. Vooral Rogé liet zich niet onbetuigd. Dat hij in het verleden al eens Stéphane Galland mocht vervangen bij Aka Moon, werd hier nog eens zonneklaar.
Geschiedenis
Met Ron Carter en zijn Golden Striker Trio verzekerde Jazz Luik zich van een heus stukje jazzgeschiedenis. Een op en top Amerikaans gebeuren, gesofistikeerd maar met genoeg ruimte voor vrijheid. Vooral gitarist Russell Malone maakte hier dankbaar gebruik van waardoor het toch spannender werd dan op het album ‘The Golden Striker’. En Ron Carter zelf? Die deed zijn ding zoals hij dat al jaren met grote namen in de studio doet. Professioneel, heel statisch en uiterst cool. 
JF Foliez's Playground. Trio Ron Carter, Russel Malone en Donald Vega achter de schermen. Supersonic met saxofonist Thomas De Pourquery.
Van dezelfde generatie was er Enrico Rava die, met trombonist Gianluca Petrella aan zijn zijde, verzekerd was van genoeg explosief materiaal. Boeiend, gebracht met het nodige spelplezier. Niet zo vernieuwend meer als Miles dat bleef doen, maar moet dat?
De Franse saxofonist Thomas De Pourquery en zijn Supersonic schudden het kaartspel van de jazz eens flink door elkaar en nam het publiek stormenderhand in. Decibels in overvloed gepaard met pure rock-‘n-roll. Oftewel spacerock, afkomstig uit hetzelfde sterrenstelsel van Sun Ra. Geen enkele toegeving bij deze heren. Te nemen of te laten.
Omar Sosa vertegenwoordigde de latin jazz op het Luikse festival. Als een ware rattenvanger van Hamelen lokt hij zijn publiek langs exotische werelden waar Cubaanse en Braziliaanse ritmen verrijkt worden met jazz, of omgekeerd. De pianist weet hoe je een feestje moet opbouwen zonder kwaliteit uit het oor te verliezen.
Festival Jazz Luik stelde niet teleur, ondanks - met uitzondering van Orchestro Vivo! - het ontbreken van verassende toppers. Het festival bood een staalkaart aan nieuwe namen die voor de toekomst de moeite van het volgen waard zijn.
