CONCERTRECENSIE. Lage Lund-Will Vinson Quartet, Lantaren/Venster Rotterdam, 9 januari 2010
beeld: Rosaria Macri
door: Tim Sprangers
‘Tja’ is de eerste gedachte na afloop, als Lantaren/Venster wordt verlaten en de kou moet worden getrotseerd. Het optreden van het Lage Lund-Will Vinson Quartet was voor veel mensen eentje om naar uit te kijken. Vooral in de wandelgangen van het conservatorium klonk veel geroezemoes; de twee jonge muzikanten vormen voor veel studenten een voorbeeld. En inderdaad, technisch een zeer begaafd concert en machtig ingewikkelde schema’s. Maar onderhoudend? Nee.
Het kwartet van gitarist Lage Lund en altsaxofonist Will Vinson beleefde een moeizame start van hun Europese tournee in Lantaren Venster. Op bas Sean Fasciani.
Dit kan verschillende oorzaken hebben. Eentje daarvan is dat het kwartet nog niet was warmgelopen. Het concert in Rotterdam is het eerste van de Europese tour waarin in twaalf dagen elf optredens staan gepland. Wellicht heeft de diesel wat tijd nodig. Andere mogelijkheid ligt in het oponthoud van rietblazer Will Vinson. Zijn vliegtuig uit New York had grote vertraging; de aanvangstijd van het concert was later en de altsaxofonist kwam vermoeid tijdens het concert het podium opgelopen. Een laatste overweging ligt in de samenstelling. Voor dit eerste optreden binnen de tour stond niet de vaste bassist Orlando Le Fleming op de planken, maar de Nederlandse stand-in Sean Fasciani. De droogkomische Vinson stelde zich voor met ‘Hi I’m Will’ toen het concert reeds enkele nummers gevorderd was.
Het zijn motieven met een uiteenlopende waarschijnlijkheid. Deze verontschuldigende verklaringen lijken echter invalide excuses. Jazz behoeft interactie, zeker in de neobop-schema’s waarin Lund en Vinson opereren. Deze was er niet of nauwelijks. De muzikanten opereerden veelal op eilandjes. Alle mooie, uitgebalanceerde en razend knappe solo’s ten spijt, jazz zonder gevoel en zonder luisteren naar elkaar verliest een hoop aan kwaliteit. Er ontstond een kille sfeer waarin veilig werd begeleid; creativiteit vond slechts plaats in solo’s. En ook deze waren vaak harteloos.
Slagwerker Jochen Rueckert, Lage Lund, Will Vinson.
Er waren uitzonderingen. Een fijn drum ’n bass-ritme bijvoorbeeld van drummer Jochen Rueckert, werd langzaam ingevoegd en leek de overige muzikanten te verbazen. Vinson ging naarmate het concert vorderde steeds beter in zijn vel zitten en overtuigde met enkele weliswaar wat donzige, maar zeer veelzijdige solo’s. Dezelfde zachte tonen bezit gitarist Lage Lund, die geheel terecht met zijn held Kurt Rosenwinkel wordt vergeleken. Lund weet met een fluwelen sound in solo’s fel te acteren. Daarbij behoort hij technisch tot de beste gitaristen ter wereld. Hij zocht als enige in de begeleiding naar uitdagingen, maar kreeg helaas amper respons. Een rol als frontman lijkt voor de jonge New Yorker – afkomstig uit Noorwegen - nog niet weggelegd.
Het was jammer, een kwartet bomvol kwaliteit, maar zonder warmte. Wellicht nog een extramuzikale dekmantel: de koude die van buiten naar binnen leek gevlogen?