Estafest behandelt improvisatiemuziek in de volle breedte en lengte. Intieme fragmenten worden ingenieus in elkaar geschoven, terwijl in de (minder voorkomende) delen waarin het tempo wat hoger ligt, telkens maar weer blijkt hoe de fantasie van deze vier musici tot andere, altijd verrassende resultaten leidt. En ook hoe prachtig de klankkleuren van de instrumenten – altviool die mengt met sopraansaxofoon, altviool met piano, gitaar met  tenorsaxofoon – de unieke sfeer van Estafest’s muziek bepalen.  

Jeroen van Vliet maakt van zijn piano geen dwingeland; nergens is hij aangever, hoogstens gids naar een nieuw muzikaal pad. Dat gebeurt door doodeenvoudige ritmische patroontjes van een paar noten, waarop het goed improviseren lijkt voor de blaas- en strijkinstrumenten. Die ritmische accentjes herhalen zich ook als Oene van Geel plaatsneemt achter de cajon (oorspronkelijk Peruaans slaginstrument in de vorm van een kist). Kleine geluiden die opgaan in alle door de anderen geproduceerde kleine geluiden. Of meezwemmen in de melodische lijnen die de muziek nogal eens dragen.

Estafest toont met ‘Eno Supo’ andermaal aan, dat binnen improvisatiemuziek vakmanschap schuilt in intuïtie, speelervaring en luisteren. Dat luisteren sluit onlosmakelijk aan bij het element intuïtie. Want ingevingen in spannende muziek zijn het gevolg van wat wordt aangereikt. Dat kan alleen als er wordt geluisterd. Zoals je alleen maar kunt luisteren, wanneer je weet dat je intuïtie de rest doet. Daarmee schep je als musicus unieke situaties. Estafest is dáár handelsreiziger in geworden. 



 

Estafest – Eno Supo (compilatie)