Bij het luisteren naar ‘Le Vent’ valt al snel de vergelijking te trekken naar andere pianisten van het label, zoals Tord Gustavsen of Marcin Wasilewski. Er is weinig individuele virtuositeit, maar het draait meer om het collectieve geluid van het trio. Veel van de stukken zijn vrij minimalistisch opgebouwd. Toch ontvouwen deze zich echter vaak als nummers die het beluisteren waard zijn. 

Ondanks dat de composities stuk voor stuk de moeite waard zijn, krijg je wel het gevoel dat er weinig echte hoogtepunten zijn op dit album. Het gaat veelal om stilte en subtiliteit. ‘Immobile’ draait om twee akkoorden en ontwikkelt zich als een van de spannendste momenten op de plaat. Het titelstuk is ook een van de hoogtepunten van het album. Veel rust, een mooie melodie en je blijft bijna ademloos luisteren. Daarnaast vestigt ‘Pixels’ de aandacht op zich, een voor dit album aanwezige drum en Vallon zelf die iets meer de grens op zoekt. Verder zijn er weinig stukken die direct je aandacht trekken, maar dit is niet per definitie een nadeel.

De grotere bijdrage van Vallon heeft namelijk twee kanten. Door de weinige hoogtepunten lijkt ‘Le Vent’ wellicht een wat saai album, maar de plaat heeft ook een andere kant. De cd komt uitstekend tot zijn recht wanneer hij in zijn geheel beluisterd wordt, het liefst ’s nachts. Dankzij de stilte en de subtiele stijl weet Vallon met zijn trio een sfeer te creëren die het op rustige, nachtelijke momenten uitstekend zal doen.



 

Colin Vallon Trio - Juuichi 
Album: Le Vent