Desert Island Disc COLUMN De vraag naar platen of opnamen van je voorkeur is het succes van één van de langst lopende populaire programma’s op BBC Radio. Het programma Desert Island Discs bestaat al sinds 1942. Ik zocht naar het programma op Google, toen ik hoorde van nummer 10 van het poptijdschrift WahWah met de titel “Groeten van Rottumerplaat – het beslissende album volgens 100 en enige schrijvers”. In WahWah vertellen BN-ers als Kees van Kooten, Herman Koch, Wanda Reisel, Eva Maria Staal en Daniëlle Serdijn over hun voorkeuren. Ik noem met opzet deze schrijvers omdat zij kiezen voor albums die het meest of alles te maken hebben met jazz, van Soft Machine 3 tot Ascenseur Pour L'Echafaud van Miles Davis. Maar ook voor het overige is het een genot om zo’n verzameling verhalen over muziekbeleving en –herinneringen te lezen. En om ook weer naar aanleiding van zo’n boek, want dat is het geworden, bij jezelf na te gaan wat je nu zou kiezen, nu je zoveel cd’s verder bent met je verzameling.
door: Jan Bol
Altijd interessant om te vragen aan een muziekliefhebber: welke plaat zou je kiezen om mee te nemen naar een onbewoond eiland? Ook leuk om bij jezelf na te gaan wat je zou kiezen, stel dat je zo’n vraag zou krijgen. Binnen de kortste keren komen nogal wat titels bovendrijven en moet je vervolgens onverbiddelijk schrappen, totdat je één plaat overhoudt. Dat schrappen, daar gaat het eigenlijk om. Want de plaat die overblijft is voor je gevoel inwisselbaar met die andere die afvielen. Achter een favoriete plaat, of achter een nummer op zo’n plaat zit een verhaal of een gevoel of een sfeerbeeld, in ieder geval meer dan alleen de muzikale waardering.
Het is een soort gezelschapsspel dat enkele jazzminnaars en ik van tijd tot tijd spelen, het uitzoeken van je desert island disc van dat moment. Gewoon voor de lol en als een soort thermometer van je smaak. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de dynamiek in de keuze van mijn eilandplaat niet erg groot is. Eerder conservatief. Om in toepasselijke beeldspraak te zeggen: de naald blijft wel hangen. Of dat te maken heeft met louter kwaliteit van mijn favoriet of vooral ook met het intensiever beleven van muziek als je een kleinere verzameling platen hebt, beide zullen invloed hebben op mijn tamelijk consistente voorkeur voor het album Way Out West van Sonny Rollins. Het is de sobere bezetting, de kracht van de improvisaties van Rollins met de mooi geplaatste stiltes, het tapijt van Ray Brown en het virtuoze drumwerk van Shelly Manne, het zijn die ingrediënten van deze plaat die voor mij het toonbeeld zijn van jazz pur.
Ik ben heel benieuwd naar de desert island disc van jou, lezer.
-
© Jazzenzo 2010