Het door tenorsaxofonist Mark Turner geschreven ‘Lennie Groove’ is een ode aan Lennie Tristano en zet door de complexe harmonieën meteen de toon. Turner en pianist Ethan Iverson laten zien wat ze kunnen en Hart houdt de band bij elkaar. Het andere door Turner geschreven nummer op het album is ‘Sonnet for Stevie’. Wie hier funky licks verwacht bij de gedachte aan Stevie Wonder heeft het mis. Het nummer is niet erg zwaar, maar wel intrigerend door Iverson die soms de grenzen opzoekt en Turner zelf die veel soul in zijn spel legt.

Iverson schreef twee nummers voor dit album. ‘Maraschino’ kenmerkt zich door veel ruimte wat we ook kennen van zijn band The Bad Plus. Door deze ruimte blijf je geconcentreerd luisteren naar het subtiele spel van de hele band. ‘Big Trees’ begint met een solo van Hart en later krijgen de andere bandleden de ruimte. Hart blijft veel soleren maar kiest zijn momenten zorgvuldig, waardoor hij de anderen niet in de weg zit. 

De door de drummer zelf geschreven nummers blijken uitermate geschikt voor improvisatie. Vooral ‘Amethyst’ is hier een goed voorbeeld van. Turner en Iverson spelen weer eens geweldig op ‘Teule’s Redemption’ en ook de enige cover ‘Some Enchanted Evening’ is de moeite waard. De saxofonist verkeert in goede vorm en laat zien dat hij zijn instrument uitstekend beheerst. Ook bassist Street lijkt in zijn element, zijn zorgvuldige keuze aan noten draagt bij aan de verschillende sferen van het album.

‘One Is The Other’ laat zien dat Hart nog steeds genoeg ideeën heeft die interessant zijn voor deze tijd. Samen met het oog voor detail van ECM en een uitstekende band wordt dit album bij elke luisterbeurt beter. Een absolute aanrader.



 

Billy Hart Quartet