Met het Brussels Jazz Orchestra nam ze vier jaar geleden de cd ‘Mama Africa’ op, een ode aan haar vaderland én aan Miriam Makeba. Nu ligt ‘Live at De Roma’ op de plank. Hoewel je vanaf de eerste noot kunt horen dat er veel energie is gestopt in deze plaat, kan hij geen uurlang boeien.

Dat ligt voornamelijk aan de zangeres, die een prominente rol inneemt en daardoor veel te nadrukkelijk over het geheel regeert. Tutu Puoane moet het vrijwel steeds hebben van hoog en hard gezongen stukken, die al vrij snel verveling oproepen. De stem kan zich op deze manier niet profileren: het is allemaal te eentonig en – maar misschien is dat ook niet de bedoeling van Puoane – kan zich nauwelijks meten met wat je van jazzvocalisten mag verwachten: timing, improvisatie en swing bijvoorbeeld.

Als er al iets moois te benoemen valt, dan is het wat achter de zangeres gebeurt. De combinatie van strijkers met een jazzkwintet is natuurlijk niet nieuw, maar hier voegen de diverse instrumenten zich soepel onder het zo overheersende stemgeluid van Tutu Puoane. Slechts in ‘Mpho’s Song’, opgedragen aan haar dochter, kan de zangeres de aandacht gedurende het ruim tien minuten durende stuk redelijk vasthouden. Het is een dwingende oproep voor vrede en optimisme, maar is zo’n smeekbede in het verleden al niet veel vaker en vooral veel beter gedaan?

Impressie Bert Joris & Tutu Puoane & deFilharmonie
o.l.v. Martyn Brabbins