Het album kreeg als ondertitel ‘viering van de 200e geboortedag van Giuseppe Verdi’ mee. En dat verklaart waarom Guus Janssen en Verdi aan elkaar zijn verbonden: de eerste is door leider/saxofonist Bo van de Graaf uitgenodigd om Verdi’s geboortedatum met zijn piano luister bij te zetten. Dat doet hij met verve: in ‘Nel Fiero Anelito’, waar zijn stridepiano aan Jerry Roll Morton doet denken. Knap, omdat het lijkt of er twee pianisten aan het werk zijn.

I Compani herdacht Verdi vorig jaar, toen de componist tweehonderd jaar eerder werd geboren. Bo van de Graaf maakte een keuze uit de opera’s ‘Aida’, ‘Rigoletto’ en ‘Requiem’, arrangeerde de muziek voor het grootste deel zelf én met Jeroen Goldsteen en Joop van Erven. En zorgde er daarbij voor, dat de mix van geïmproviseerde muziek, volkswijsjes, circusmuziek en een handvol ondefinieerbare stijlen ook hier overeind bleef. Dát is immers het handelsmerk van I Compani.

‘Verdi 2.00’ is een mooie plaat geworden, die nogal eens verrast door de eigenzinnige aanpak van de arrangeurs en daardoor onafgebroken interessant blijft om te beluisteren. De mengeling van jazz, wolkjes klassiek en de muzikale grappen die ieder bandlid inbrengt, zorgt voor dat ondefinieerbare, dat zich ontvouwt op de grens van een lach en een traan. Dat bij I Compani de lach veel vaker doorbreekt dan de traan, geeft de muziek die geheimzinnige dimensie, die geen ander (vrije)muziekensemble evenaart.

Prachtig is ‘Schiavi Mori’, gedragen door de sopraanstem van Quirine Melssen, terwijl de pas 24-jarige Spaanse Lucia Caihuela haar evenaart in ‘Numi pietá’. Maar daar heeft ze wel een zingende zaag bij nodig…

Vermeldenswaard is het hoesje van ‘Verdi 2.00’: vormgever Kees Moerbeek heeft er een taart van gemaakt, compleet met kanten servetje, waarop deze mooie cd ligt uitgespreid.

I Compani speelt Verdi 2.00