Maar nu is er zijn album ‘Golden Age’, uitgebracht op het Okehlabel van Sony, waarmee je nog meer op je hoede wilt zijn dan bij kleinere labels. Sony heeft immers de macht en het geld om nieuwe goden neer te zetten.

Hoe het ook zij: Nir Felder schuift alle vooroordelen met een machtig gebaar opzij. Nir Felder ís een gitarist van een nieuwe generatie, die met zijn spel alle critici de mond snoert. Hij improviseert op een kundige, wijd uitwaaierende en zeer zelfbewuste manier, haalt grootse melodische capriolen uit met zijn elektrische gitaar en verbindt zeer professioneel de verrichtingen van zijn medebandleden.

Die bandleden verdienen ook alle lof. Met name pianist Aaron Parks betoont zich een ware sparringpartner in zijn duels met Nir Felder. En contrabas en slagwerk zijn het springkussen waardoor de gitaarexercities van Nir Felder alle kanten uit kunnen bewegen.

De titel van de cd, ‘Golden Age’, zou eigenlijk van een vraagteken moeten worden voorzien. Nir Felder vraagt zich namelijk af of de Gouden Eeuw van de jazzmuziek zich in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw afspeelde, of dat er in dit decennium sprake van is. Tóen leek alles goed, nu is er die vermaledijde crisis, maar gebeuren er toch mooie dingen. Deze bijna filosofische vraagstelling komt in zijn muziek op ‘Golden Age’ prachtig en intensief voorbij.

Hoe serieus Nir Felder met zijn muziek bezig is, blijkt uit zijn keuze voor instrument. Ooit schafte hij een Mexicaanse Stratocaster aan en bespande die met zware snaren, net als zijn toenmalige voorbeeld Stevie Ray Vaughan deed. Dat instrument bespeelt hij nog steeds. Zijn voorkeur voor Vaughan, maar ook zijn voorbeelden Albert King en Albert Collins bepalen zijn huidige spelconcept, dat van componist en songwriter.

Want dát is het bewust gekozen terrein waarop Nir Felder zich beweegt: dat van gitaarliedjes, waarbij vorm en toon de bovenhand voeren. Felder is even daadkrachtig in zijn keuzes als Bill Frisell, weet ook mystieke landschappen aan zijn instrument te ontfutselen en ontroert bovenmatig door de wijze waarop hij naar het hart van zijn muziek toesnelt.

In de gaten blijven houden dus, deze wonderlijke wiz kid.

Nir Felder – Golden Age (compilatie)